Jaren geleden las ik Insomnia van Stephen King en dat vond ik een fascinerend boek; ik kan me nog wat beelden uit dat boek voor de geest halen. Dus toen een boek van deze beroemde schrijver de meeste stemmen kreeg in de poll, had ik veel zin om erin te beginnen. Misery (1987) gaat over schrijver Paul Sheldon, die na het afronden van zijn nieuwste boek in een euforische bui met een glaasje teveel op in de auto stapt. Hij krijgt een ongeluk en wordt daarna wakker bij een vreemde vrouw in huis, die hem verzorgt. Ze heet Annie Wilkes en is verpleegkundige van beroep. Daarnaast is ze Pauls grootste fan. Paul merkt dat zijn benen versplinterd zijn en hij heeft veel pijn.

Al snel wordt duidelijk dat Annie zich vreemd gedraagt. Ze heeft Paul weliswaar gered uit zijn auto die op z’n kop in de goot was beland, maar waarom heeft ze hem niet naar het ziekenhuis gebracht? En waarom sluit ze hem op in zijn kamer? Paul begrijpt dat hij op zijn hoede moet zijn en waarschijnlijk is dat de reden dat hij Annie weinig vraagt en maar probeert met haar mee te doen. Hij kan ook niet anders, want hij is afhankelijk van de pijnstillers die ze hem toedient. In het begin is dat om de vreselijke pijn in zijn benen een beetje in bedwang te houden, later is hij gewoonweg verslaafd aan de pillen. Annie kan hem zo tot alles dwingen dat ze maar wil. Zo heeft ze besloten dat Paul een vervolg moet schrijven op de serie waarin Misery de hoofdpersoon is. Ze is dan wel overleden aan het einde van het laatste boek, maar daar moet hij maar iets op verzinnen. Het schrijven zorgt ervoor dat Paul de dagen doorkomt, het brengt hem in een andere wereld en hij hoeft dan even niet te denken aan de uitzichtloze situatie waarin hij zich bevindt.

In het begin kost het me wel flink wat moeite om door het verhaal heen te komen. Later komen er wel stukken die ik vlot doorlees, omdat het spannend is. Maar er zijn ook langdradige stukken bij. Die man zit maar in die kamer en denkt na over dingen, dat is eigenlijk alles. Het is wel heel knap dat Stephen King daar een heel boek omheen heeft geschreven. Af en toe gebeurt er iets dramatisch en dat wordt dan uitgebreid beschreven. Annie laat steeds meer van haar ware aard zien en het is echt griezelen bij bepaalde scènes. Naar het einde toe wordt het steeds spannender en ga ik steeds sneller lezen. Stephen King schrijft geen literatuur: zijn taalgebruik is niet bijzonder, maar het gaat echt om het verhaal en hoe dat wordt gebracht. Hij kan dat heel goed, maar dit verhaal blijft toch een beetje saai in mijn ogen. Ik wil zeker meer van hem lezen, maar dan zal ik wel nog beter opletten welke van zijn vele boeken ik kies.