Het eerste verhaal in deze bundel maakt meteen indruk. Een jonge vrouw moet haar geliefde begraven. Bij de uitvaart zijn twee onbekende dames aanwezig die zij meteen classificeert als minnaressen van haar overleden man. De gevoelens van de vrouw worden niet expliciet gemaakt, maar komen toch vlijmscherp binnen. Ik voel de pijn met haar mee en zie de taferelen zo voor me. Ook bij het tweede verhaal zie ik het helemaal voor me gebeuren. Deze keer gaat het over schoonzussen, waarbij de concurrentie en het venijn er vanaf spatten. Het zijn typische vrouwenverhalen en daardoor totaal anders dan de vorige verhalenbundel die ik las, van Etgar Keret.

Er zijn ook verhalen waarin de ik-persoon een man is, dan moet ik even omschakelen. Dat kost moeite. De verhalen met een vrouwelijke hoofdpersoon lijken beter te kloppen. De typische hoofdpersoon is een jonge vrouw die totaal anders in het leven staat dan ik. Dat maakt het interessant, want ik vind het boeiend om in de gedachten te kruipen van iemand die heel anders denkt. Het is één van de belangrijkste redenen dat ik graag boeken lees. Ik greep dan ook steeds weer naar dit boek om dan een paar verhalen achter elkaar te lezen.

Terugkerende elementen zijn seks, vreemdgaan en oudere mannen. Daarom denk ik dat deze verhalen goed zouden passen in een damestijdschrift, zoals Flair, Viva of Linda. Ze zijn wel van een hoger literair niveau dan wat je doorgaans in die bladen tegenkomt. Bovendien zijn dit geen feel-good verhalen. Ze gaan vooral over de imperfectie van liefdesrelaties en de twijfels die daarbij horen.

Ik vind het een goed idee om voor een eerste verhalenbundel een thema te kiezen, maar Eva van Esch kan vast ook prima over andere onderwerpen schrijven. Ik ben benieuwd hoe dat uitpakt en hoop dan ook dat het niet bij dit debuut zal blijven.