Felice heeft rechten gestudeerd en begint nu aan haar driejarige advocaten-stage. Haar baas Ria behandelt haar heel neerbuigend. Daarom besluit Felice om keihard haar best te doen, om zo te proberen Ria voor zich te winnen. Daarmee valt ze echter niet op, want overwerken is heel normaal bij Blick & Bleecker. Het kantoor komt over als een vreselijke plek. Toch wil Felice koste wat kost doorzetten. In het begin begreep ik niet waarom ze dat zo graag wilde. Ze ging rechten studeren omdat haar ouders dat beter vonden dan bedrijfskunde. Maar wat is haar motivatie? Na 100 bladzijden zegt Felice wel dat ze het heel leuk vindt om juridische dingen uit te pluizen en om goede teksten te schrijven.

Het gevolg van dat harde werken is dat Felice bijna al haar tijd op kantoor doorbrengt. Ze ziet haar oude vrienden bijna nooit meer. In plaats daarvan komen de bedrijfsborrels, waar veel wordt gedronken en vreemdgegaan. Alle collega’s zitten immers vaker op kantoor dan thuis, dus ze komen weinig andere mensen tegen. Felice is jong en mooi: ze besteedt veel aandacht aan haar uiterlijk. Ze ligt dus wel goed bij de mannen, maar ze neemt zich voor om daar niets mee te doen.

Fleur Brockhus werkte zelf twee jaar als advocaat-stagiair en daarom kan ze als geen ander beschrijven hoe het eraan toe gaat op een advocatenkantoor. Het boek leest lekker makkelijk. Het verhaal neemt een paar keer een andere wending, waardoor het interessant blijft. Er zit ook wel humor in, bijvoorbeeld: “Celina kijkt me aan alsof ik net heb gezegd dat ik een tosti heb gemaakt van drie dossiers en een toga.” Zulke grapjes hadden er nog wel meer in gemogen. Ik vind Felice wel een beetje naïef. Ze laat alles maar gebeuren, al heeft ze soms wel haar heldere momenten en dan onderneemt ze eindelijk actie. De urenfabriek is een leuk boek voor tussendoor, als je even geen zin hebt in zware literatuur. Toch zit er ook een wijze les in: doe wat je zelf graag wilt en niet wat je denkt dat anderen van je verwachten.