Ruth is 75 jaar en woont alleen met haar katten in een huis aan zee, nadat haar man is overleden. Op een dag staat Frida voor de deur, die haar komt verzorgen. Ruth vindt dat wel een goed plan, omdat ze inderdaad een dagje ouder wordt en last heeft van haar rug. Ook maken haar zoons zich zorgen over haar, vooral nadat ze opbelde met een verhaal over een tijger die ’s nachts in haar huis rondsluipt.

Ruth komt sympathiek over en ik vond het interessant om een boek te lezen met een oudere vrouw als hoofdpersoon. Dat kom ik niet zo vaak tegen of misschien vermijd ik dat soort boeken wel bewust of onbewust… Ruth kampt met geheugenverlies en je bent als lezer net zo verward als zij: ben ik dat nou echt vergeten? Is die Frida wel te vertrouwen? Zou er echt een tijger of een dier in huis zijn? Nee natuurlijk niet, denk je mee met Ruth. Maar ondertussen ga je toch twijfelen.

Dit boek kreeg ik van uitgeverij Meulenhoff om op 14 juni een megaboekenclub te houden met wel 75 boekbloggers. Dat is de reden dat ik het boek helemaal uit heb gelezen, ook al was ik na de eerste 100 bladzijden nog niet zo enthousiast. Het leest wel makkelijk, maar ik vind de vertaling niet zo goed. Het duurt tot de helft van het boek tot het weer over de tijger gaat en vanaf daar vond ik het steeds beter worden. Aan het einde laat Fiona McFarlane zien dat ze wel geweldig kan schrijven: dan wordt het echt spannend en meeslepend. Dus wie doorleest wordt beloond!