Dit is een kleine Noorse roman. Lydia Erneman is dierenarts, zowel voor huisdieren als vee. Ze komt uit het noorden van Zweden, waar ze opgroeide op een boerderij. Later verhuisde ze naar Noorwegen, waar ze werkt in een kliniek en vaak bij boeren komt als er iets is met hun dieren. Ze leidt een eenvoudig leven en is daar tevreden mee. In de loop van het verhaal ontmoet ze een man en ze krijgen samen een kind. Ze lijkt daar niet te diep over na te denken, het gebeurt allemaal gewoon. Het contact met haar vader loopt moeizaam. Ze zijn allebei geen mensen die gemakkelijk praten.

Zo’n boek als dit moet het hebben van de schrijfstijl, want spannend is het niet. En dan wordt het een kwestie van smaak. De vertaling van Michiel Vanhee en Sofie Maertens lijkt me goed. Maar deze stijl ligt mij gewoonweg niet zo. Bovendien schemert door bepaalde details te veel door dat deze jonge vrouw door een oudere man wordt beschreven. Dat zorgt ervoor dat Rune Christiansen me niet mee weet te nemen in dit verhaal.

Dit boek stond laatst in mijn poll en daarom blog ik er nu over. Veel heb ik er niet over te zeggen. Als je wel houdt van verhalen waarin het plattelandsleven wordt beschreven en weinig gebeurt, zou je dit wel kunnen proberen. Het heeft een Noorse literaire prijs gewonnen en op de achterkant staat een citaat van Karl Ove Knausgård, die mij ook niet ligt. Dus als jij Knausgård wel graag leest, dan raad ik dit boek aan. Ik ga binnenkort verder met het boek dat evenveel stemmen kreeg in de poll: Het land dat maar niet wil lukken van Fleur de Weerd.