Als je in Amsterdam met je rug naar het centraal station staat, zie je hotel Victoria, dat rondom twee lagere huizen heen is gebouwd. Thomas Rosenboom vroeg zich af hoe dat zo is gekomen en neemt de lezer mee naar 1888. Het Rijksmuseum is net klaar, net als het Concertgebouw dat midden tussen de weilanden ligt. Vanaf de Prins Hendrikkade kan vioolbouwer Vedder sinds een paar jaar het IJ niet meer zien omdat het nieuwe station ervoor is gebouwd. Hij krijgt een royaal aanbod om zijn huis te verkopen. Maar hij neemt het niet zomaar aan; hij weet dat hij een sterke onderhandelingspositie heeft en vraagt een hogere prijs. Dat doet hij ook namens zijn buurman.

Publieke werken wisselt af tussen twee hoofdpersonen: Walter Vedder en zijn neef Chris Anijs, die apotheker is in Hoogeveen. Naast de klanten uit het stadje komen ook de mensen van het Veld naar hem toe, die werken als turfgravers in het veen. Omdat de plaatselijke huisarts niet omkijkt naar die arme sloebers, ontfermt de apotheker zich over hen.

Het is gemakkelijk om overeenkomsten te vinden tussen de twee neven. Allebei zijn ze rond de zestig jaar en impulsief van aard. Ze hebben allebei een vakconcurrent met een hogere opleiding. En beiden zijn ongewild kinderloos gebleven. Vedders vrouw heeft hem verlaten. Hij heeft wel een soort pleegzoon, die inmiddels zestien jaar is en alleen nog langskomt als hij geld nodig heeft. De vrouw van Anijs is wel bij hem. Zij bloeit op als een jongetje van het Veld bij haar aanwipt. Beide mannen komen in het begin vrij arrogant over, maar in de loop van het verhaal wordt het beeld genuanceerder. De schrijfstijl is barok, met ouderwetse woorden en veel details. Dat maakt het wat traag, maar meestal is het spannend en wil ik graag weten hoe het verder gaat.

Door een combinatie van pech en niet goed doordachte acties komen Vedder en Anijs allebei in de problemen. In gedachten roep ik Anijs toe: doe dat nou niet! En tegen Vedder: aanvaard dat mooie bod op je huis! Die huisjes staan er nog steeds en daardoor weet ik al dat de onderhandelingen zullen stuklopen. Maar er is nog veel meer te beleven in dit boek en daarom blijf ik nieuwsgierig, al denk ik vaak ‘oh nee!’. Gelukkig eindigt het met iets positiefs.

Inmiddels is dit boek 25 jaar oud en een klassieker. Daarom hadden we het gekozen om te lezen met de klassiekers-boekenclub op Signal. Mocht je het leuk vinden om ook eens mee te praten over een ander oud boek, stuur mij dan een berichtje via lalage481@hotmail.com

Lees ook wat Madelon over dit boek schreef.