Li An Phoa is een wereldreiziger. Ze wandelde langs rivieren in allerlei landen. De eerste reis uit dit boek is een kanotocht in Canada, die ze prachtig beschrijft. De rivier de Rupert wordt bedreigd door de komst van een waterkrachtcentrale. Hele dorpen komen daardoor onder water te staan. Dit zal enorme invloed hebben op de levens van de inheemse bevolking.

Iemand zegt tegen Li An: ‘Je geboorteplek is je eerst leraar’. Dat brengt haar terug naar haar geboorteplaats Capelle aan de IJssel. Dat is wel de laatste plaats waar ze aan had gedacht, maar ook daar is natuur te vinden. Ze ontdekt een prachtig park in de buurt van het huis waar ze opgroeide.

Li An komt erg sociaal over. Ze legt contact met allerlei mensen en logeert bij ze. Om zich te verdiepen, volgt ze een master waarin ze leert over diepe ecologie en holistische wetenschap. Het gaat over hoe mensen de verbinding met de natuur kwijt zijn geraakt. Daardoor merken ze niet hoezeer de wereld verandert. De moed zakt Li An in de schoenen als een oude wijze man stelt dat je hier als individu niets aan kunt veranderen. Het klimaat destabiliseert, met enorme gevolgen. De studenten vertellen elkaar ook wat hen nog hoop geeft. Li An zegt:

Het besef dat er overal planten groeien, tussen bakstenen in de stad en zelfs door asfalt heen. Het bos lijkt voortdurend terug te willen keren.

Dit herken ik! Ook ik kan genieten van het mos en de plantjes die tussen de tegels in mijn straat groeien, ook al haalt de gemeente het na een tijdje misschien weer weg.

Bij Li An groeit het idee om al wandelend mensen te inspireren en les te geven. Echt concreet lijkt het nog niet te worden. Eerst maakt ze nog een avontuurlijke wandeltocht door Amerika. Ik verbaas me dat ze er geen enkele moeite mee lijkt te hebben om weer in een vliegtuig te stappen. En een logeerkamer met ligbad vindt ze geweldig. Wel leeft ze als nomade behoorlijk minimalistisch. Ik denk dat ze dit boek vooral niet moralistisch wil maken en er daarom niks over opmerkt. Het idee is juist dat als we ons weer verbonden voelen met de natuur, we er vanzelf beter voor zullen zorgen.

In het laatste hoofdstuk wandelt Li An langs de Maas door Frankrijk, België en Nederland. Onderweg spreekt ze met burgemeesters en laat ze schoolklassen de waterkwaliteit meten. Zo kweekt ze bewustwording van de waarde van de rivier, waarvan het water wordt bedreigd door onder andere lozingen van chemische bedrijven. Er is ook een documentaire over deze tocht gemaakt.

Drinkbare rivieren is een mooi boek om te lezen en niet te dik. Li An heeft een doel voor ogen: dat we weer kunnen drinken uit de Maas en andere rivieren. Zou het ooit zo ver komen?