Het is maar goed dat ik een boodschappentas had meegenomen naar de bieb, want Terra Ultima is een groot boek dat niet in mijn rugtas past. Het doet denken aan oude boeken van ontdekkingsreizigers die ook prachtige tekeningen maakten, zoals Maria Sybilla Merian. Raoul Deleo beschrijft een onbekend werelddeel, waar hij wonderlijke dieren heeft ontmoet. Ze zijn allemaal combinaties van dieren die we wel kennen, wat meestal ook terug te zien is in de namen, zoals de kikkever en het zespotig lieveheersbeertje.

Het boek is samengesteld door Noah J. Stern, die de beschikking heeft gekregen over het archief van Raoul Deleo. Dat vergroot de raadselachtigheid van het geheel. Stern beschrijft drie expedities die Deleo schijnbaar in zijn eentje heeft gemaakt, wat mij een onmogelijkheid lijkt, maar bij dit boek moet je niet nadenken over wat kan of niet kan. De kunst is om je samen met Deleo te verwonderen over wat hij tegenkomt.

Stern citeert uit de logboeken van Deleo, die een glimp geven van de spannende omstandigheden. Hij stelt ook kritische vragen, want het valt bijvoorbeeld op dat Deleo alleen mooie, schattige dieren heeft getekend. Zijn er dan geen nare beesten in Terra Ultima? Stern heeft wel geprobeerd om Deleo te interviewen, maar die laat weinig los.

Kortom: geheimzinnigheid alom in dit mooi vormgegeven boek. Wat ik het leukst vind is de subtiele humor bij de beschrijvingen van de dieren, die de vreemdste eigenschappen hebben die je maar kunt verzinnen.

Lees ook wat Marcella en Jaap over dit boek schreven.