De feelgoodserie Het Magnoliahof gaat over een gezellig pleintje met een paar winkels. In vier delen staat telkens één van de ondernemers centraal. Het begint met Donna van de tearoom. Ze staat bekend vanwege haar heerlijke high tea, maar zet ook goede koffie. Donna’s zoon Kaj wil een documentaire maken over de verschillende mensen op het plein. Die kunnen het over het algemeen goed met elkaar vinden en wippen regelmatig even bij elkaar binnen. Bij Donna kunnen ze altijd terecht voor de nieuwste roddels.

Dan komt er een nieuwe huurder tegenover Donna. Juna is van plan om er een tattooshop te openen. Donna ziet dat helemaal niet zitten en verzint manieren om Juna tegen te werken. Er zijn nog meer veranderingen in Donna’s leven: er komt een hond bij haar aanlopen die niet meer weggaat. En zoals het hoort bij feelgood, is er ook aandacht voor de liefde. Dat gebeurt pas tegen het einde van dit eerste deel, alhoewel, misschien heb je het wel eerder door…

Het tweede boek gaat over Juna, die prachtig kan tekenen en daarom van tatoeëren haar beroep heeft gemaakt. Ze wordt smoorverliefd op Kaj, de zoon van Donna, die bezig is met zijn documentaire. Deze stille liefde levert heel wat hilarische scènes op.

Als derde is Betty aan de beurt. Zij is eigenaar van de Badboetiek, waar ze allerlei bruisballen en badolie verkoopt. Nu ze bijna 65 jaar is, besluit ze om met pensioen te gaan. Ik vind het zo leuk dat de hoofdpersonen in deze serie van verschillende leeftijden zijn.

Tot slot gaat het over Wende van het Wolpaleis. Ze geeft ook cursussen in breien. Haar liefdesleven verloopt minder soepel. Na een stuk of twintig mislukte dates geeft ze de moed bijna op. Ze stort zich op het organiseren van de Winterfair op het plein. Maar Robbert van de boekhandel is kritisch op haar organisatie. Hij heeft net de winkel van zijn vader overgenomen en wil graag weten of zo’n markt wel genoeg oplevert.

De afzonderlijke delen zijn niet dik met elk 130 digitale bladzijden en ik lees ze achter elkaar op mijn e-reader. Het leest lekker weg en er is een goede balans tussen drama en dagelijkse beslommeringen. Soms vind ik dat Susan Muskee iets te veel uitlegt. Andere keren vind ik het juist wel leuk dat er alledaagse details worden genoemd, zoals wat iemand eet of welke kleren iemand draagt. Als je zin hebt in iets lichts, dan is dit een fijne serie om te lezen.

Lees ook wat Leesdame schreef over Donna en Juna.