Ook al lees ik meestal een stuk of vijf boeken tegelijk, soms wil het maar niet vlotten met lezen. Daarom besluit ik de novelle als Zeeglas als tussendoortje te lezen. Ik schaam me wel een beetje dat ik dit cadeautje van Antoinette zo lang in de kast liet staan. Het heeft me verrast en ik heb het in één keer uitgelezen.

Julie heeft haar Franse grootmoeder al tien jaar niet gezien als ze op een dag haar rouwkaart in haar brievenbus vindt, met een uitnodiging van een notaris in Parijs. Iets zegt haar dat ze hiervoor het beste naar Frankrijk kan afreizen. Het blijkt inderdaad om een bijzondere erfenis te gaan: een appartement in het negende arrondissement, waar haar oma Esmee in 1944 vandaan is gevlucht om er nooit meer terug te keren.

Bij de brief die de grootmoeder bij de notaris heeft achtergelaten, zijn twee dagboeken gevoegd. Daaruit wordt afwisselend met het verhaal van Julie zelf geciteerd. De dagboeken vertellen wat Esmee meemaakte tijdens en na de oorlog.

Els Florijn heeft een prettige, heldere schrijfstijl. Het verhaal van Julies grootmoeder is indrukwekkend. Haar echtgenoot ging als soldaat de oorlog in. Maandenlang hadden ze geen contact. Esmee werd verliefd op een Duitse militair en als je een beetje op de jaartallen let, kan je al snel raden dat dit de vader van Julies moeder was.

De relatie tussen Julies moeder en oma is verstoord. En ook Julie zelf heeft het contact met haar moeder verbroken. Het wordt allemaal inlevend beschreven in dit dunne boek. Dat smaakt naar meer en ik hoop nog eens iets van deze schrijver te lezen.

Lees ook wat Teunis over dit boek schreef.