Veel dystopieën draaien om jongeren, maar in De eenheid is de hoofdpersoon net vijftig jaar geworden. Omdat Dorrit alleenstaand is en geen kinderen heeft, hoort ze vanaf die dag tot de groep van overbodigen. Ze wordt opgehaald om te gaan wonen in een soort all-in vakantiepark met restaurants, sportruimtes en een overkoepelde tuin. Bij het maandelijkse welkomstfeest ontmoet ze de andere bewoners: vrouwen vanaf vijftig jaar en mannen vanaf zestig jaar. Sommigen hebben littekens of zien er erg moe uit. Deze overbodigen worden namelijk ingezet voor medische onderzoeken en orgaandonaties aan onmisbaren: meestal mensen met jonge kinderen die ernstig ziek zijn. 

Dorrit was nog vrij jong toen de wet werd ingevoerd waarin staat wanneer je precies overbodig wordt. Wie nog ouders heeft om voor te zorgen kan uitstel krijgen, maar anders is zelfmoord de enige manier om te ontkomen. Dorrit heeft dat wel overwogen, maar er toch niet voor gekozen. Ze heeft het ook niet slecht in de eenheid: er is lekker eten, ze kan elke dag zwemmen, er zijn geen geldzorgen en ze maakt nieuwe vrienden. Het is ook best fijn om met singles onder elkaar te zijn en niet de hele tijd geconfronteerd te worden met kinderwagens en foto’s van echo’s. Iedereen weet hoe het is om een vriendin kwijt te raken aan een kind. Toch zijn er ook dingen die Dorrit mist: haar hond, het strand en de kou van de winter.

In het eerste deel van het boek wordt het leven in de eenheid beschreven. Aan de ene kant is het rustig. Aan de andere kant is het steeds weer een schok als iemand ziek wordt door bijwerkingen van medicijnen die onderzocht worden of als iemand ineens verdwenen is vanwege een einddonatie. De dynamiek tussen de mensen is heel anders dan wanneer het om een groep tieners zou gaan. Er ontstaan wel koppels, maar er zijn geen overdreven verliefdheden. De vrienden steunen elkaar als ze zich beroerd voelen of verdrietig zijn. Het is te merken dat ze veel levenservaring en empathie hebben.

Ninni Holmqvist beschrijft alles heel realistisch, ook al wordt niet lang uitgeweid over het ontstaan van dit systeem. De vertaling van Rory Kraakman is over het algemeen goed, al kwam ik in het begin wel een paar onhandig gekozen woorden tegen. In de tweede helft van het boek wordt het pas echt spannend. Ik zal niet verklappen waarom, maar er gebeuren een paar dingen die het leven van Dorrit in een ander daglicht zetten en haar dilemma’s opleveren. Eén tip: lees de tekst op de achterkant niet, maar laat je verrassen!