In de bibliotheek kom ik Hallo muur tegen. Ik heb daar al een paar enthousiaste blogs over gelezen en ik twijfelde steeds of het wat voor me is. Laatst zag ik Erik Jan Harmens bij de literaire show van Waumans en Victoria, waar hij werd geïnterviewd over zijn nieuwe boek Pauwl. Ik vond ‘m daar wel grappig, dus staand in de bibliotheek lees ik een hoofdstukje. En nog eentje. En nog eentje ergens in het midden. Ik blijf twijfelen, maar het leest wel makkelijk, dus ik leen het toch maar.

Hallo muur is sterk autobiografisch. Tot in detail vertelt Erik Jan over zijn eigen leven, tot de intiemste dingen toe. Ik weet natuurlijk niet of hij daar wat bij heeft verzonnen, dat zou best kunnen, want het is een schrijver. Ik vind het vaak wel grappig en herkenbaar, andere keren is hij gewoon een vieze man. Maar misschien is iedereen wel af en toe een smeerlap, stiekem. Wat Erik Jan ook stiekem doet is drinken. Nouja, soms zuipt hij ook met vrienden, die blijkbaar ook allemaal wel van een borrel houden. Of eigenlijk liever van tien. Eindeloos zijn de opsommingen van hoeveel Westmalle Tripels en sterke drank hij elke avond drinkt.

Het verhaal wordt niet chronologisch verteld, maar er zijn een paar tijdlijnen die door elkaar heen lopen: de tijd dat hij nog bij zijn vrouw Liene is totdat ze uit elkaar gaan en een meer recente lijn waarin Erik Jan gestopt is met drinken. Of in elk geval zegt dat hij dat doet, want hij stopt wel een paar keer. In het nu beweert hij al anderhalf jaar geen alcohol meer te hebben genomen, maar hij snapt het ook wel als de lezer dat niet gelooft. De meeste tijd vind ik hem maar een slappeling; waarom stopt hij niet? Het lijkt om de verdoving te gaan, maar meer diepgaand wordt het niet. Ik hoop dat er op een gegeven moment een kentering komt in het verhaal, maar dat gebeurt niet. Op driekwart ben ik het best wel zat, want het is steeds meer van hetzelfde.

In Hallo muur laat Erik Jan Harmens zien dat hij leuke stukjes kan schrijven, maar ik snap nog steeds niet goed waarom hij zo lang doorgaat met zuipen, terwijl zijn vrouw en kinderen er zichtbaar onder lijden. En ik snap ook niet goed waarom het later wel lukte om te stoppen. Het leest wel lekker en het is wel grappig hier en daar, maar ik had er meer van verwacht.

Lees ook waarom dit boek Chantal en Marc wel raakte.