Toen ik nog bij het UMC Utrecht werkte, net als Miquel Bulnes, las ik al eens een boek van hem: Attaque! Niet dat ik hem ooit ben tegengekomen, maar het is altijd leuk als een boek speelt in een omgeving die je kent. Alhoewel, ik zit vooral achter de computer te rekenen aan zorgdata. Mij moet je niet in de operatiekamer neerzetten, maar de medische wereld heeft me altijd mateloos geboeid. Daarom nam ik spontaan het boek Zorg mee uit de bieb. Hierin kruip je in de huid van een assistent-chirurg in opleiding. In het begin moet ik even wennen aan de je-vorm waarin het boek is geschreven, maar al snel valt dat me niet meer op.

Miquel Bulnes vertelt met veel humor hoe het eraan toe gaat in het ziekenhuis. Hij legt het jargon uit, bijvoorbeeld door een ontslagbrief van de chirurg aan een huisarts zin voor zin te vertalen in gewone-mensentaal. Ook bij de beschrijving van operaties en behandelingen kan ik het allemaal prima volgen. Ik vind het erg interessant en grappig. Soms verbaas ik me dat de hoofdpersoon op goed geluk maar wat doet, omdat ze (!) het ook even niet weet. Mijn verwondering en bewondering stijgt, bijvoorbeeld als het over hectische situaties op de eerste hulp gaat of over nachtdiensten:

De dagen beginnen door elkaar te lopen. Was de operatie gisteren of eergisteren? Of vandaag? Was jij erbij of droomde je dat alleen maar? Misschien was je wel bij een andere operatie. Het is lastig te zeggen, want als je wakker bent, droom je ook. Over slapen.

Dokters zijn ook maar gewoon mensen, die hun best doen, maar niet alles weten en soms een foutje maken. Ze werken keihard, maar als ze vrij hebben dan gaan ze gewoon naar feestjes. Dat zijn wel vaak feestjes met collega’s, want veel tijd voor vrienden blijft er niet over. En zo ontstaan er weleens relaties tussen een dokter en een verpleger. Maar het symbool van een doktersroman (stethoscoop met hartje) op de achterkant van dit boek vind ik niet terecht, want dit boek draait niet alleen om die romances. Zorg geeft een kijkje achter de schermen van een wereld op zich, waar we normaal alleen de voorkant van zien. Doe mij nog maar zo’n boek.