Eerder las ik poëzie van Myrte Leffring en daarom was ik benieuwd naar haar nieuwe werk. Wulk is een combinatie van de roman Vallen en de gedichtenbundel Opstaan; twee boeken die bij elkaar in een kartonnen hoes zitten. Bij elk proza-hoofdstuk hoort een gedicht. Ik besluit om het ook zo te lezen, telkens wisselend tussen de twee boeken. Dat is niet zo praktisch, maar ik begrijp de keuze wel, want het valt meer op. Dat is ook de bedoeling van de schrijver, die het ‘een niet eerder vertoond genre-experiment’ noemt.

Hoofdpersoon Lea Noorderveen is advocaat. Ze heeft geen sociale contacten buiten haar werk. Haar jongere zus Kim heeft ze al vijftien jaar niet gezien, sinds Lea uit huis ging. Maar nu belt Kim haar ineens op en vraagt Lea om mee te gaan naar een ziekenhuisafspraak. Lea vermoedt dat Kim ernstig ziek is. Door de tijd tussen het telefoontje en de afspraak, maakt de schrijver me nieuwsgierig: wat zou er aan de hand zijn? Op een gegeven moment blader ik wat vooruit om het vast te weten, want ik word ongeduldig.

De hoofdstukken in 2016 worden afgewisseld met terugblikken op 1996, toen Lea en Kim met hun moeder op vakantie waren in Frankrijk. Hun moeder is daar verdwenen. De ouders waren gescheiden, want moeders drankgebruik liep uit de hand. Als oudste dochter moet vooral Lea de figuurlijke en letterlijke klappen opvangen. Ze zorgt voor haar kleine zusje, terwijl hun moeder haar roes uitslaapt. Over de verdwijning van hun moeder weet alleen Lea de details, wat zwaar op haar drukt. Zou na al die jaren de waarheid boven tafel komen?

Ook Lea blijkt niet alles te weten en twintig jaar later ontdekt ze iets essentieels. Dat is pas tegen het einde van dit beklemmende verhaal. De bijbehorende gedichten bestaan meestal uit woorden afkomstig uit het proza. Hier en daar geeft het extra informatie. Het is vooral verdieping. Met dit werk heeft Myrte Leffring laten zien dat ze naast mooie poëzie ook een spannende roman kan schrijven.