De Gouden Griffel van dit jaar is voor Het kleine heelal, wat het derde kinderboek is van Annejan Mieras. Eerder las ik haar debuut Portiek Zeezicht en dit heeft weer dezelfde prettige sfeer, precies zoals ik verwacht van een goed kinderboek.
Raaf woont tijdelijk met haar moeder in een stacaravan op een camping, die vrijwel verlaten is in de herfst. Er is een lekkage in hun appartement en dat moet eerst drogen voor ze er weer kunnen wonen. Raafs vader heeft pech met zijn sleepwagen, hoe ironisch, dus die is er even niet. Bovendien is Raaf geschorst vanwege een ongelukje op school. Als haar moeder gaat werken, gaat Raaf op verkenning. Ze ontmoet de zoon van de campingeigenaar, die in het winkeltje staat. Hij is een paar jaar ouder en doet ongeïnteresseerd, maar ze komen elkaar steeds tegen en praten dan wel met elkaar.
Deze Nicolaas lijkt wat in zijn schild te voeren in het bos naast de camping, waar nog wat oude vakantiehuisjes staan. Die zijn allemaal genoemd naar planeten. De camping zelf heet ‘Het kleine heelal’. En Nicolaas leest telkens in een boek, dat over sterren en planeten blijkt te gaan. Later wordt de titel genoemd: Het mysterie van niks en oneindig veel snot van Jan Paul Schutten, dat ik meteen uit de bibliotheek haal (eigenlijk had ik verwacht dat het uitgeleend zou zijn na deze reclame). Het sterrenthema komt op verschillende manieren terug in het verhaal, dat is mooi gedaan.
Tijdens het lezen ben ik vooral nieuwsgierig naar wat er precies aan de hand is met Raafs vader. Ze vraagt er wel naar bij haar moeder, maar die wil er niet over praten. Later zegt ze dat ze Raaf niet ongerust wilde maken. Ondertussen kan Raaf niet anders dan afwachten. Ze is bang dat haar ouders gaan scheiden. En ze weet ook niet zo goed of ze moet opbiechten dat ze het gereedschapskoffertje van haar vader heeft verstopt onderin de woonplaats van haar schildpad Zoef. Haar vriendin Miracle stelt allerlei vragen, dat vindt Raaf vervelend. De vriendschap krijgt even een knauw, maar gelukkig komt het ook weer goed.
In de tweede helft van het boek komt Raaf te weten wat er aan de hand is met haar vader en dat is behoorlijk pittig. Ze gaat er dapper mee om. Annejan Mieras heeft het allemaal zo invoelend geschreven, met een goede dosis humor. Andere boeken gaan vaak over avonturen die nooit echt kunnen, en dat is leuk om te lezen, maar hoe knap is het om een realistisch verhaal te schrijven, met genoeg spanning. Ik begrijp wel dat dit gekozen is tot het beste jeugdboek van het afgelopen jaar.
Lalagè leest 