Een paar jaar geleden las ik Hex en dat beviel me wel: lekker spannend en geïnspireerd door oude volksverhalen. Ook voor Echo heeft Thomas Olde Heuvelt zich laten inspireren door volksgeloof. Het speelt zich grotendeels af in de Zwitserse bergen. Daar heeft Nick een berg beklommen waar nog maar weinig mensen eerder levend van terug zijn gekomen.

Nick is per helikopter gered vanaf de flanken van de Maudit. Zijn klimmaatje Augustin heeft het niet overleefd. Nick is zwaar gewond aan zijn gezicht. In het ziekenhuis in Lausanne ligt hij met zijn hoofd in het verband. Dan gebeuren er rare dingen: een verpleegkundige loopt gillend weg terwijl ze het verband aan het verschonen is. Om Nick heen krijgen mensen last van hoogteziekte. Er vallen doden; sommigen door onbekende oorzaken en anderen plegen zelfmoord.

Het perspectief ligt grotendeels bij Nick zelf en zijn geliefde Sam. Nick blikt terug op de fatale expeditie. De berg voldoet niet aan de verwachtingen op grond van kaarten, de gps geeft rare waarden aan en het weer slaat plotseling om. Toch gaan de twee door naar boven; de berg roept ze. Terug beneden lijkt Nick wel bezeten door de berg. Sam wil trouw blijven aan zijn vriend, maar ten koste van wat?

Jammer genoeg lijkt de schrijfstijl bij de twee mannen op elkaar en ik moet regelmatig even goed nadenken wie er ook alweer aan het woord is. Sam is wel te herkennen aan het gebruik van wat Engelse woorden, want hij is Amerikaan. Maar ik vind zijn taalgebruik verder helemaal niet zo passen bij een buitenlander die Nederlands spreekt. En ik zou eerder verwachten dat je dan voor moeilijke woorden terugvalt op het Engels dan voor makkelijke. Dit vind ik dus niet zo geloofwaardig. De enige reden die ik voor deze keuze kan bedenken, is dat het boek dan iets makkelijker verkoopt in Amerika.

Nick en Sam besluiten om samen terug te gaan naar Zwitserland, in de hoop om te ontdekken wat er precies is gebeurd en hoe Nick het beste verder kan herstellen. De dorpelingen zijn echter vijandig. Ze hebben zwarte vogels in kooien aan hun huizen hangen. Die doodsvogels worden helemaal gek als Nick voorbijkomt. Volgens oud gebruik gaan mensen aan het eind van hun leven de bergen in. Hun goede eigenschappen gaan dan over in een zwarte vogel, die een paar dagen later aanklopt bij het huis van de familie. De slechte eigenschappen blijven in de bergen, waar ze eeuwig blijven echoën.

Ik vind het knap hoe de schrijver dit boek heeft gecomponeerd en hoe hij haast vergeten volksverhalen gebruikt in een modern verhaal. Het leest vlot, maar ik vond de beschrijvingen vaak te uitgebreid. En er zijn heel wat zijstraatjes, die allemaal functioneel zijn, maar wel wat uithoudingsvermogen vragen van de lezer.

Ik houd van surrealistische verhalen, maar hierbij lukt het me minder goed om mee te gaan in de vreemde gebeurtenissen dan bij Hex. Aan het einde raak ik de draad echt kwijt; het wordt allemaal zo absurd dat ik het niet meer kan volgen. Echo is een origineel en spannend boek, maar niet het beste van Thomas Olde Heuvelt.

Lees ook wat Riet, Marcella, Koen en Emmy over dit boek schreven.