Na een paar dikke literaire boeken had ik zin in iets simpels voor tussendoor, dus pakte ik deze psychologische thriller van de stapel. Met zachte hand nam ik in juni mee van de bijeenkomst voor boekbloggers bij uitgeverij Meulenhoff, want ik had weleens een enthousiaste blogpost over Siska Mulder gelezen.

De verteller van dit boek heet Mijntje. Ze is niet zo gelukkig in haar huwelijk met Duncan. Steeds vaker trekt ze zich ’s avonds terug in haar werkkamer met de smoes dat ze moet overwerken, maar stiekem zit ze te chatten met drie andere vrouwen die ook niet zo blij zijn met hun mannen. Ze besluiten elkaar eens in het echt te ontmoeten en het klikt tussen de vier, ook al zijn ze totaal verschillende types. Berdine is een mollige advocaat, Claire werkt bij de politie en de knappe Frederique werkt op de afdeling Spoedeisende Hulp van een ziekenhuis. Vanaf die avond spreken ze elke dinsdag af en elke keer wordt het laat.

De gesprekken gaan vooral over problemen met mannen. Het valt de vriendinnen op dat er vaak mannen in het nieuws komen die vrouwen iets aangedaan hebben: huiselijk geweld of pedofielen die jonge meisjes verkrachten. In een opwelling besluiten ze zo’n man een lesje te leren, waarbij het wel goed uitkomt om zich niet strikt te houden aan hun beroepsgeheim. Dan komt eindelijk de spanning in het boek. Ik vond dat wel even duren: pas op bladzijde 100 van de 300 wordt het spannend. Toch zit ik niet voortdurend op het puntje van mijn stoel. Er is slechts één scène waarbij mijn hart sneller gaat kloppen.

Hoewel de vriendinnen allemaal aan het woord komen, blijft Mijntje het belangrijkste en van haar worden meer gedachten weergegeven. Toch kan ik me niet zo in haar inleven. Wat ik wel goed bedacht vind, zijn de beschrijvingen vanuit de gewelddadige mannen die door de dames onder handen genomen worden. Dat laat zien dat een verhaal altijd twee kanten heeft.

Het hele verhaal is knap geconstrueerd. Misschien wel iets te knap, waardoor het niet zo geloofwaardig overkomt. Wat me ook opvalt: de proloog komt bijna niet meer terug en lijkt totaal los te staan van de rest. Meestal gaat een proloog over een belangrijk element van het verhaal, maar hier had het net zo goed weggelaten kunnen worden. De wendingen aan het einde bezorgen me een vervelend gevoel. Met zachte hand is goed geschreven, maar het is het tegenovergestelde van een ‘feel good’ boek.