Door de enthousiaste bespreking van Marcella kreeg ik zin om te beginnen aan de fantasie-serie De spiegelpassante. Dat het geschreven is door een Frans-Waalse vrouw maakt ook nieuwsgierig, want meestal zijn het toch Engelstalige mannen die zich aan dit genre wagen. Het eerste deel De ijzige verloofde is meteen een dikkerd met ruim 500 bladzijden.

De hoofdpersoon is Ophelia, een kleine, onhandige jonge vrouw met een grote bos krullen en een bril met rechthoekige glazen. Ophelia werkt in een museum waarin ze oude voorwerpen taxeert. Dat kan ze heel goed vanwege haar magische gave om voorwerpen te ‘lezen’: als ze met haar blote handen iets aanraakt, dan kan ze ervaren wat eerdere gebruikers van dat voorwerp hebben meegemaakt. Ze draagt dan ook bijna altijd handschoenen.

Ophelia woont op Anima, dat is een deel van de aarde die gebarsten is. De delen zweven rondom de vurige kern. Daardoor lijkt het erop dat dit verhaal zich in de toekomst afspeelt, maar de omstandigheden zijn historisch. Er is wel telefoon, maar vrouwen hebben niks in te brengen. Ophelia heeft al een paar huwelijksaanzoeken afgewezen. Dan wordt ze uitgehuwelijkt aan een man die ze niet kent. Deze Thorn woont op de Pool, een ander deel van de gebarsten aarde.

Met een luchtschip reist Ophelia samen met haar tante naar de Pool om daar kennis te maken met haar verloofde. Op de Pool is het ijskoud, maar daar merkt ze weinig van, want ze brengen al hun tijd door in ruimtes die uit optische illusies bestaan en waar het altijd lente of zomer is. De mensen zijn er verschrikkelijk; er zijn verschillende clans die elkaar naar het leven staan. Ophelia wil uitzoeken waarom ze met Thorn moet trouwen. Ze heeft al snel door dat ze niemand zomaar kan vertrouwen, maar ze zal toch hulp nodig hebben om te begrijpen waar ze terecht is gekomen.

Christelle Dabos heeft een bijzondere wereld bedacht waarin je continu op het verkeerde been wordt gezet en je nooit weet of iemand de waarheid spreekt. Dat ligt mij totaal niet en ik vind het lastig om te onthouden wie wat heeft beweerd en of dat nou klopt of gelogen is. Ophelia voelt zich ook totaal niet op haar gemak, maar ze moet hier de rest van haar leven doorbrengen. Ze moet steeds bepalen naar wiens advies ze luistert of dat ze haar eigen weg probeert te gaan.

Vertaler Eef Gratama heeft goed werk afgeleverd. Ik vind het wel leuk dat hier en daar nog Franse woorden zijn gebruikt, dan gaat het bijvoorbeeld of een boudoir met gecapitonneerde wanden. De mensen op de Pool praten met een zwaar accent, wat wordt weergegeven door een soort Amsterdams plat praten. Voor de lezer is het prima te volgen, ook als Ophelia er amper wat van verstaat.

Het wordt in dit deel wel duidelijk waarom het huwelijk tussen Ophelia en Thorn is gearrangeerd. Een grote ontknoping laat echter nog op zich wachten, want er volgen nog drie delen. Ik weet nog niet of ik die ga lezen, want ik werd niet zo meegesleept in dit verhaal als ik had gehoopt. Maar er zijn veel lezers die dit wel ligt, dus het is de moeite waard om te proberen of deze serie iets voor jou is.

Lees ook wat Marcella, Jaap en Marthe over dit boek schreven.