Kitchen verscheen voor het eerst in 1988 in Japan en daar werd het enorm populair. Een paar jaar geleden werd het voor de tweede keer in het Nederlands vertaald door Maarten Liebregts. Hij geeft vooraf een korte inleiding op het boek, wat helpt om bepaalde aspecten ervan te begrijpen die voor Nederlandse lezers niet voor de hand liggen.

Het boek bestaat uit twee losstaande verhalen, waarvan het eerste twee hoofdstukken heeft. Qua sfeer vind ik het typisch Japans, geschreven in een poëtische stijl, met aandacht voor details zoals het weer, de natuur en wat de hoofdpersonen eten. Dat laatste is wel logisch voor iemand die later kok wordt.

Mikage heeft haar ouders al jong verloren en groeide op bij haar oma. Als die ook komt te overlijden, heeft ze helemaal geen familie meer. Het regelwerk valt haar zwaar. Yuichi komt haar helpen, ook al zijn ze tot dan toe enkel kennissen. Hij nodigt Mikage zelfs uit om een tijdje bij hem en zijn moeder te komen wonen.

De moeder van Yuichi heet Eriko. Ze is beeldschoon en werkt in een nachtclub. Ze is heel lief voor Mikage. Eriko vertelt dat ze als man geboren is en dus eigenlijk Yuichi’s vader is. Dit is een bijzonder aspect van het verhaal, maar het krijgt niet bijzonder veel aandacht. Yuichi’s biologische moeder is overleden toen hij nog heel klein was. Yuichi en Mikage vinden elkaar in het gedeelde verlies van hun ouders. Ze hebben geen liefdesrelatie, maar dat begrijpen buitenstaanders vaak niet.

In het tweede hoofdstuk verspringt de tijd. Mikage en Yuichi hebben al een tijdje geen contact gehad als hij haar opbelt met het nieuws dat Eriko overleden is, al een paar maanden geleden. Nu is ook Yuichi wees. Dan is er nog een spannende scène met een impulsieve actie van Mikage, waarbij eten weer een belangrijke rol in speelt.

Het tweede verhaal is korter en gaat ook over rouw. Satsuki had vier jaar verkering met Hatoshi toen hij bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Ze is totaal van slag en slaapt slecht. Daarom gaat ze elke ochtend vroeg hardlopen. De rest van de dag doet ze niks. Op een gegeven moment spreekt ze af met het broertje van haar overleden vriend. Verder gebeurt er weinig in dit verhaal en het spreekt me minder aan dat het eerste. Maar de schrijfstijl blijft mooi. Er is pas geleden weer een boek van Banana Yoshimoto in het Nederlands vertaald en daar ben ik benieuwd naar.