De torens van februari is een dagboek van een jongen. Het begint op 30 februari: de dag waarop hij op het strand staat en zijn geheugen is verloren. Hij heeft geen idee wie hij is, hoe hij heet of waar hij vandaan komt. De jongen loopt wat rond en komt bij een hutje waar een oude man woont. Die vangt hem op. De jongen wordt door de oude man ‘Tim’ genoemd. Ook in de spiegel herkent Tim zichzelf niet.
De oude man moedigt Tim aan om te gaan schrijven. Zelf heeft hij een kist vol schriften, maar daar mag de jongen niet aan komen. De jongen vindt in zijn zak een schriftje waarin hij zijn dagboek begint. Achterin zijn een aantal pagina’s beschreven met teksten die hij moeilijk kan lezen. Er staat bijvoorbeeld het woord ‘amoixa’. Wat zou dat betekenen?
Dit geheimzinnige verhaal vraagt wat geduld. Pas halverwege wordt duidelijk wat er aan de hand is. Tot dan verkent Tim de wereld om zich heen. Een belangrijk onderdeel daarvan zijn twee onbewoonde torenflats. De oude man is torenwachter en hij leidt er regelmatig mensen rond. Dan vertelt hij dat het onbekend is wat de functie van deze gebouwen is.

Op het strand ontmoet Tim een roodbruine hond. Hij gaat met haar mee naar huis. Daar ontmoet hij Jan Davits en zijn dochter Téja. Zo heet de hond ook. Het is opvallend dat het meisje en de hond nooit samen zijn. Tim denkt daar niet diep over na, maar signaleert het wel. Tim logeert een tijdje bij Jan Davits. Hij gaat ook naar school, waar hij zelf mag kiezen welk vak hij op welk moment wil volgen. Tim gaat graag naar wiskunde.
Binnen een paar dagen heb ik dit mysterieuze boek uitgelezen. Het maakt me zo nieuwsgierig: wat is hier aan de hand? Zal Tim zijn geheugen terugvinden? Waarom woont er niemand in die flats? En wat houdt de oude man achter?
Tonke Dragt geeft me altijd een beetje nostalgisch gevoel, maar haar schrijfstijl doet niet ouderwets aan. Ze neemt je mee in een wereld waar iets vreemds mee is. Op de volgende schrikkeldag zal ik zeker aan dit boek terugdenken.
Lees ook wat Marloes, Jeanine en Teunis over dit boek schreven.
[…] Simonsdochter – Thea BeckmanDe torens van februari – Tonke DragtMomo en de tijdspaarders – Michael […]
LikeLike
Nostalgisch, dat is inderdaad wat ik ook bij haar boeken voor gevoel krijg. Maar ook iets ünheimisch, er klopt iets niet of toch wel en kan ik het nog niet begrijpen?
Leuk dat je dit boek nu ook gelezen hebt. Is wel eentje om gelezen te hebben in je leven.
LikeGeliked door 1 persoon