Het is alweer een tijdje geleden dat ik The buried giant aanschafte in de uitverkoop van de boekhandel. Toen Kazuo Ishiguro de Nobelprijs voor de literatuur kreeg, werd mijn aandacht weer naar het boek getrokken. Ik had ook wel zin in een fantasy-verhaal. Want in tegenstelling tot zijn andere boeken kan je dit zo tussen Tolkien en Ransom Riggs in de kast zetten, als je je boeken op thema ordent.

Axl en Beatrice zijn al op leeftijd en wonen in een dorp waar de mensen veel met elkaar delen. Maar de oudjes worden ook weleens uitgescholden en op een dag wordt hun kaars van hen afgenomen, zodat ze ’s avonds in het donker zitten. Het blijkt al snel dat de mensen dingen snel vergeten. Axl en Beatrice hebben een volwassen zoon die ze al jaren niet hebben gezien en die ze graag willen opzoeken, maar waarom hij is weggegaan en waar hij nu woont weten ze niet. Toch besluiten ze op een dag om op weg te gaan.

In het begin moet ik ontzettend wennen aan de schrijfstijl, met veel lange dialogen, herhaling en formele taal. Ishiguro laat vaak verbindingswoordjes weg zoals ‘that’ en ‘like’, zodat ik de langere zinnen een paar keer moet lezen voor ik snap hoe ze in elkaar steken. Het lezen gaat langzaam en na honderd bladzijden twijfel ik of ik hier wel in verder wil. Na wat geaarzel besluit ik om door te zetten.

Axl en Beatrice ontmoeten allerlei mensen onderweg. Hun vergeetachtigheid blijkt te worden veroorzaakt door de adem van een draak die nog altijd actief is. Ze ontmoeten ook een jonge man die de draak wil verslaan. Ze verlangen ernaar om hun geheugen terug te krijgen, maar beseffen heel goed dat er ook nare of verdrietige herinneringen zouden kunnen zijn. Hun liefde voor elkaar is echter zo groot dat het niet uitmaakt wat er in het verleden is gebeurd, besluiten ze. Het belangrijkste is dat ze hun zoon willen terugvinden.

Het wordt een klassiek fantasy-verhaal met monniken, ridders, weeskinderen, elfjes en natuurlijk de draak. Het lezen gaat nergens snel, maar de tweede helft van het verhaal kom ik redelijk vlot door, zoals zo vaak. Ik ben blij dat ik toch heb doorgelezen in dit bijzondere boek. Ook ben ik nu wel erg benieuwd hoe de stijl van deze schrijver in zijn andere boeken is, want ik verwacht dat die heel anders zijn.

Lees ook wat Suzanne over dit boek schreef.