Ik lees zelden een krant. En als ik een krant lees, dan is het Trouw. Gelukkig zijn de columns die Hanna Bervoets voor Volkskrant Magazine schreef in boekvorm uitgekomen. Het voordeel daarvan is dat je er zomaar vijf achter elkaar kunt lezen. De stukjes in Leuk zeg doei zijn namelijk zo treffend en grappig dat ik het nooit bij eentje laat. Dat ze al een paar jaar oud zijn maakt niets uit, de meeste zijn nog hartstikke actueel.

Neem nou de column waarin Hanna aan vijftig-plussers uitlegt wat Facebook is:

en dan zijn er nog de status updates, waarin u uw activiteiten van dat moment weergeeft, dat zijn: ‘zitten en tikken’, maar u schrijft: ‘straks eten bij hele leuke mensen en hele leuke cocktails drinken en naar een heel leuk feestje of drie want ik kan niet kiezen hihi’

Hanna combineert serieuze onderwerpen met humor. Ik moet regelmatig grinniken, bijvoorbeeld als ze in een restaurant zit te wachten. Als er achter haar wordt gelachen, denkt ze dat er misschien een fruitstickertje in haar haar kleeft. Heel herkenbaar vind ik het stukje over sociale regels, bijvoorbeeld wat je doet als je in de supermarkt een bekende tegenkomt. We weten niet van elkaar dat we zo denken en dus schamen we ons een beetje, omdat we denken dat we de enige zijn die zo denkt. Hanna helpt ons uit de droom. Het mooiste vind ik de column waarin Hanna elke dag van de week een vriend of vriendin spreekt, die haar vertelt dat hij/zij helemaal niet zo gelukkig is als het van de buitenkant lijkt.

Mijn vrienden zijn bang. Waarvoor of waarom, weten ze niet. Maar ze haten zichzelf om hun eigen angst. Omdat ze denken dat angst raar is. En geloven dat geluk normaal is. Alleen, als ik mijn vrienden en mezelf aanhoor, denk ik: het is juist andersom. Bang zijn we allemaal. (…) Hoe het ook zij: geluk lijkt mij een uitzondering. Een uitzondering op het leven dat, op dit moment, voor veel van mijn vrienden soms een beetje zwaar lijkt. Maar zouden ze dat van elkaar weten, zou het misschien al iets lichter zijn.

Inmiddels is Hanna Bervoets gestopt met columns schrijven voor de Volkskrant, maar ik heb gelukkig nog twee bundels te gaan. Dat is het voordeel van geen krant lezen…