Dit is het derde deel in de Wayfarers-serie. Elk boek is een afgerond verhaal met andere hoofdpersonen. De overeenkomst is dat ze zich afspelen in dezelfde periode: een aantal eeuwen nadat de mensheid de vervuilde Aarde heeft verlaten om in ruimteschepen verder te leven. Na een paar generaties kwamen de mensen in contact met andere intelligente levensvormen, die vooral in het eerste deel worden voorgesteld. In dit deel komen de niet-menselijke soorten ook wel voor, maar ligt de nadruk op hoe mensen leven.

Het perspectief wisselt per hoofdstuk tussen vijf verhaallijnen. In het begin is dat opletten geblazen, maar Becky Chambers weet me telkens te boeien en binnen een paar bladzijden bouwt ze spanning op, waardoor ik nieuwsgierig word naar het vervolg. De hoofdpersonen zijn van verschillende leeftijden en komen elkaar laat in het boek wel tegen, maar dat is niet waar het om draait. Tiener Kip heeft een vriend die hem overhaalt om hun polsbandje te hacken en zo bij een seksclub naar binnen te kunnen. Sawyer is geboren op een andere planeet en komt het leven op een ruimteschip uitproberen, als een soort backpacker. Het is een totale cultuurschok voor hem. Hij wil wel een programmeerbaan, maar in deze maatschappij moet iedereen onderaan beginnen, bij het riool.

Tessa heeft jonge kinderen en ze denkt erover om naar een planeet te verhuizen. Het verschil tussen leven in een ruimteschip en op een planeet zijn behoorlijk groot, alleen al omdat er in een ruimteschip niet zoiets als het weer bestaat. Op een gegeven moment bieden buitenaardse wezens geavanceerde kunstmatige intelligentie aan, waardoor Tessa’s baan wordt overgenomen. Een filosofisch stukje hierover geeft stof tot nadenken.

Eyas verzorgt overleden mensen, die in het midden van het schip worden ‘begraven’ om compost te worden. In een ruimteschip moet immers alles hergebruikt worden. Ze verzorgt ook uitvaartrituelen en het is mooi om daarover te lezen. Wanneer er een kindje geboren wordt, is er ook een ritueel, waarbij het wordt ingeschreven in de Archieven. Daar werkt Isabel, die oma is, maar niet met pensioen. Zij krijgt een niet-menselijke collega op bezoek, die alles wil leren over hoe deze mensen leven. Het is weer geweldig om te lezen hoe de gebruiken en gewoontes verschillen, met name in de artikelen die deze bezoeker schrijft.

Er is in dit boek geen grote spanningsboog, maar wel een heleboel kleine. Ik heb weer ontzettend genoten van deze diverse hoofdpersonen. Toch hoop ik dat er in het volgende deel weer wat meer contact is met buitenaardse wezens.