Rozemarijn is bijna dertig jaar en single. De ene na de andere vriendin vindt de liefde. Er wordt volop getrouwd en sommigen krijgen kinderen. Rozemarijn moet daar erg aan wennen, want zij wil gewoon als vanouds feesten. Dat doet ze voluit, met veel drank en een pilletje. Ik stoor me eraan dat dit als zo normaal wordt voorgesteld. Ik weet wel dat het in bepaalde kringen niet vreemd is om drugs te gebruiken om langer door te kunnen feesten, maar zou dat zelf niet zo in een boek verwerken. Als ik nog nooit iets van Lisette Jonkman had gelezen, dan was ik na een paar bladzijden al afgehaakt. Maar eerder heb ik enorm genoten van haar grappige feelgood-boeken, dus ik besluit door te lezen. 

Waarin Rozemarijn ook verschilt van veel leeftijdsgenoten is dat ze haar studie niet heeft afgemaakt. Als student ging ze in een winkel met herenkleding werken en vijf jaar later is dit nog steeds haar bron van inkomsten. Op een dag komt er een knappe lange man binnen voor een maatpak en bij het meten wordt er al geflirt, zoals dat gaat in een feelgoodboek. En dan kan je al voorspellen wat er verder gaat gebeuren. Magnus geeft wel aan dat hij geen vaste relatie wil, want hij is pas net gescheiden. Dat komt Rozemarijn goed uit, want die wil ook alleen maar lol. Ook hierin heb ik andere morele standaarden, maar ja, dan moet ik maar een reformatorische liefdesroman kiezen (heb ik ook weleens gedaan). 

Magnus kan wel mooi mee naar de bruiloft van Rozemarijns beste vriendin Nikita. Die is nog maar een paar maanden geleden als een blok gevallen voor Dirk. Rozemarijn vindt hem ongelooflijk saai. Nog erger is dat ze haar vriendin niet meer herkent, want die is van feestbeest veranderd in iemand die op tijd naar bed wil. Vroeger hadden ze de hele dag door contact en nu spreken ze elkaar amper meer. Toch wordt Rozemarijn gevraagd om Nikita’s vrijgezellenfeest te organiseren, samen met Mindel, de zus van Dirk. Rozemarijn en Mindel blijken het bijzonder goed met elkaar te kunnen vinden en samen tackelen ze al het gedoe dat bij de organisatie van zo’n feest komt kijken. 

Rozemarijn wordt door gebeurtenissen en door de mensen om haar heen aan het denken gezet over haar levenspad. Is eeuwig feesten echt wat ze wil? Of zou ze toch open moeten staan voor een grote liefde? En zou ze haar studie alsnog moeten afmaken? Ik vind het mooi dat ze zich afvraagt wat bij haar past en dat ze ook openstaat voor advies van anderen, die haar af en toe flink de waarheid durven te zeggen. Die feestjes hebben wel een rijk sociaal leven opgeleverd! 

Ondertussen zit ik helemaal in het verhaal. Andere boeken moeten even wachten, want ik wil weten hoe het verdergaat met Rozemarijn en met Magnus en Mindel. Ik zal verder niks verklappen, maar vind het zo leuk dat Lisette zich hierbij van een nieuwe kant laat zien, terwijl haar humor onverminderd goed blijft. Ik heb een paar keer hardop zitten lachen. Binnen drie dagen heb ik En wat dan liefde is uit, dus neem het vooral mee op vakantie!