De populaire fantasy-serie A court of thorns and roses staat al een tijd op mijn lijstje en ik begin vol verwachting aan het eerste deel. Dat begint goed, met een mooi beschreven winters bos waarin Feyre op zoek gaat naar voedsel voor haarzelf, haar vader en haar zussen. Het is er uitgestorven, maar dan ziet ze een hinde en dan zelfs een wolf. Ze schiet beide neer met haar pijl en boog. Een paar dagen later komt een andere wolf langs bij het armoedige huisje waar het gezin woont. Het blijkt geen gewone wolf, maar een elvenwolf te zijn. Hij komt de dood van zijn vriend wreken en Feyre wordt meegenomen.

De wolf verandert in een mensengedaante en vertelt dat hij Tamlin heet. Feyre moet op zijn landgoed gaan wonen, waar het altijd lente is. Het is er prachtig, maar Feyre vraagt zich af hoe ze daar haar dagen zal doorbrengen. Ze wil terug naar haar familie, hoe armoedig het ook was. Feyre krijgt advies van verschillende elven en wezens, maar meestal slaat ze dat in de wind en dan komt ze weer in de problemen. Ze lijkt me nogal wispelturig. Op een gegeven moment komt ze erachter dat de elven te maken hebben met een soort aandoening die hun magie heeft beïnvloed. Ik begrijp het niet helemaal, maar lees stug door.

Een beetje magie vind ik wel leuk, maar er moet wel enige logica achter zitten. Op een gegeven moment vindt Feyre dat de eettafel waar ze met Tamlin en zijn vriend zit wel erg groot is en floep, ineens zitten ze aan een klein tafeltje dicht bij elkaar. Dat vind ik echt te makkelijk. In het rijk der elven lopen allerlei vreemde wezens rond, waarvan sommige gevaarlijk zijn. Die zijn natuurlijk zwart en Feyre komt in een gevecht terecht, nadat ze in haar eentje naar buiten ging, wat haar was afgeraden.

Dan komt er ook nog een liefdesverhaal uit de lucht vallen, want Feyre en Tamlin vallen voor elkaar. Hij is dan ook bijzonder knap. Wat ze verder bindt, wordt niet duidelijk. Op ongeveer tweederde van het boek blijken allerlei zaken gelogen te zijn en kantelt het hele verhaal. Ik heb een hekel aan onbetrouwbare vertellers en vind dit weer een minpunt van het boek. Daarna lees ik wat vluchtiger verder over een soort gevecht en dan weet ik al wel ongeveer hoe het zal aflopen. Ik ben dan op driekwart van het boek en besluit om alleen de laatste pagina nog te lezen. Dit is het niet voor mij en de andere boeken van Sarah J. Maas zal ik aan mij voorbij laten gaan.