In de vijftiende eeuw woont Hasse Simonsdochter in Kampen. Hasse wordt met de nek aangekeken, ook door haar eigen familie. Daarom is ze niet graag thuis en brengt haar dagen door in het buitengebied, waar ze leert om op eigen houtje te overleven. Ze bouwt hutten en maakt haar eigen boog met pijlen, om konijntjes mee te schieten. Op een dag hoort ze een paar mannen met een kudde ossen aankomen. Hasse verstopt zich snel, maar wordt ontdekt door de mannen. Ze vallen haar lastig. Hasse slaat en bijt, maar de drie mannen zijn te sterk voor haar. Dan komt er een ruiter voorbijgereden, die haar redt. Daarbij doodt hij per ongeluk één van de mannen.

Thea Beckman schrijft heel beeldend. Haar taalgebruik doet hier en daar ouderwets aan, wat niet verwonderlijk is voor een boek uit 1983. Het past ook wel bij een historische roman. De beschrijvingen vind ik soms te uitgebreid. En ook de historische context is behoorlijk taai. Ik bezoek Wikipedia om wat te lezen over de Hoekse en Kabeljauwse twisten, maar het is een ingewikkeld verhaal, dus ik haak snel af. Maar Hasses verhaal interesseert me wel!

Een paar dagen later staat Jan van Schaffelaar in Kampen terecht voor moord. Hij zal de doodstraf krijgen. Maar dan is er een jonge vrouw die aanbiedt om met hem te trouwen. Op die manier kan Jan blijven leven. Hasse redt hem, nadat hij haar heeft gered. Ze worden wel allebei verbannen uit Kampen.

Zo begint een bijzonder huwelijk. Jan van Schaffelaar werkt als huurling en neemt deel aan diverse oorlogen die in die tijd in de Nederlanden woeden. Het is de bedoeling dat Hasse in Zutphen op hem wacht. Daar heeft Jan een huisje voor hem gehuurd. Maar Hasse heeft ruimte nodig. Uiteindelijk doet ze voluit mee met het soldatenvendel waar Jan de aanvoerder van is. De mannen luisteren ook naar haar. Ze is nooit onredelijk. De groep neemt een boerderij in. Van daaruit gaan ze eropuit om reizigers te overvallen.

Hasse verdiepte zich niet in de vraag of datgene wat zij deden goed of slecht was. In de ogen van de brave burgers en boeren waren huurlingen de verachtelijkste mensensoort die er bestond en ook de vreeswekkendste. Nou en? Hasse was gewend aan minachting, afkeuring en gevaar. Als kind had er niets aan haar gedeugd, volgens de bewoners van het Kampereiland. Nu deugde ze nog steeds niet en maakte ze zich schuldig aan stroperij, struikroverij – het liet haar onverschillig. Het enige dat er voor haar op aankwam was het oordeel van Jan van Schaffelaar, en zolang hij haar hoogachtte en las een gelijke behandelde, was ze gelukkig. De rest van de mensheid interesseerde haar nauwelijks.

Ik wist dat Jan van Schaffelaar van de kerktoren in Barneveld is gesprongen. Voor die kerk staat nog altijd een standbeeld van hem. Er is verder weinig over hem bekend, maar Thea Beckman heeft hem een gezicht gegeven. In het laatste hoofdstuk moet Hasse zonder Jan verder. Maar ze redt zich wel door haar creativiteit. Zo wordt het verhaal mooi afgerond.