Een spiksplinternieuw boek van Lisette Jonkman, daar heb ik zin in! Van haar vorige negen romans heb ik gesmuld en toch heb ik er geen één in de kast staan, dus ik besluit mijzelf te trakteren op nummer tien. En ook al lees ik dit eind oktober terwijl iedereen nog in zomerjas loopt, ik ben meteen in kerstsferen met deze pageturner.

Noëlle is jarig op Eerste Kerstdag en ze heeft de traditie om elk jaar een etentje te geven voor haar familie en haar beste vriendin. Haar dertigste verjaardag moet helemaal perfect worden, met de juiste aankleding van haar bescheiden woonkamer en het heerlijkste eten. Ze is al tijden bezig met de voorbereidingen en als de wekker dan eindelijk gaat op de grote dag, kan ze zich helemaal vinden in het liedje dat uit de radio klinkt: Why couldn’t it be Christmas every day?

Uitgerekend deze kerst loopt helemaal in de soep. Als eerste staat Noëlles broer, die in Australië zat, onverwacht voor de deur. En hij heeft ook nog een vriend meegenomen. Hoe gaat ze dat oplossen met haar precies uitgekiende servies en ingekochte eten? Vervolgens gaat er in de keuken van alles fout, krijgt Noëlle een vlek op haar mooie jurk, vliegt de prachtig gedekte tafel in de fik en Noëlles hoogzwangere zus Claudia krijgt weeën.

Na deze dramatische kerstdag is Noëlle opgelucht als ze in haar bed ligt. De volgende ochtend klinkt echter hetzelfde kerstliedje uit de wekkerradio, terwijl ze die niet heeft gezet. Noëlle kijkt op haar telefoon en daar staat dat het 25 december is. Hoe dan???

Dit boek is een variatie op de film Groundhog Day, waarin een man steeds dezelfde dag beleeft. Noëlle krijgt de kans om haar dramatische kerst over te doen. Ze weet alleen niet hoe vaak dit zal zijn. Ergens heeft ze het idee dat ze iets moet bereiken om te zorgen dat het de volgende dag wél gewoon Tweede Kerstdag wordt. Moet ze haar ex terug zien te winnen?

Het knappe is dat Lisette Jonkman dit zo heeft geschreven dat het totaal niet saai wordt, ook al komen dezelfde scènes steeds terug. De familieleden van Noëlle beleven het alsof ze deze dag wel voor het eerst meemaken en zeggen dezelfde zinnen. Maar Noëlle maakt andere keuzes, waardoor het anders loopt. Zelf merkt ze op: ‘Zou deze dag niet elke keer dat ik hem meemaak saaier moeten worden?’ wat natuurlijk een verwijzing is naar de film.

Langste. Kerst. OOIT. voldoet helemaal aan mijn verwachtingen, met veel grappen (de vader van Noëlle heet Chris Mus) en natuurlijk romantiek. Lisette aarzelt niet om te overdrijven. In een film zou ik dat niet leuk vinden, maar zij schrijft zo dat ik er helemaal in meega. Noëlles beeld van kerst is extreem, maar er zijn vast genoeg mensen die zichzelf of een ander hierin herkennen. Er zitten voorspelbare dingen in het boek, zoals de romantische lijn en Noëlle die ontdekt dat gezelligheid belangrijker is dan een perfect gedekt kerstdiner. Maar er blijven genoeg verrassingen over en ik heb weer enorm genoten van dit boek.