Ik ben een boekiemonster. In Sesamstraat zie je Koekiemonster die zijn koekjes naar binnen schrokt en de kruimels in het rond laat vliegen. Ik doe dat met boeken, die ik verslind. Het ene exemplaar smaakt me goed, terwijl ik de andere na een paar bladzijden aan de kant leg. De tijd dat ik over elk boek dat ik uitlas een blogartikel schreef, is voorbij (anders valt het ook niet meer bij te houden voor jullie). Maar de mooiste boeken kregen lyrische besprekingen en die zet ik traditiegetrouw op een rijtje.

Voor de vorige kerstvakantie had ik Zondagsleven van Judith Visser bewaard, in de verwachting dat ik het lezen daarvan niet wilde onderbreken door iets anders dan eten of slapen. Dat klopte, want Jasmijn leerde omgaan met haar autisme en ik leefde weer erg met haar mee. Hetzelfde gebeurde bij Mislukt van Iris Boter, een feelgood-boek mét diepgang.

Bij de meer literaire werken was ik het meest onder de indruk van Ons soort mensen van Juli Zeh, met maar liefst twaalf perspectieven van bewoners van een Duits dorpje. De vertaling van Annemarie Vlaming is uitstekend. Vertaler Annelous Stiggelbout maakte een verdere leesreis mogelijk: Berichten uit de Sahara speelt zich af in de woestijn in de jaren zeventig. Ik zal deze verhalen van de Chinese Sanmao niet snel vergeten.

Oude verhalen zijn vaak nog verrassend goed leesbaar, zoals The haunting of Hill House uit 1959. Shirley Jackson bezorgde me de kriebels met dat enge landhuis. Het bovennatuurlijke speelt ook een rol in het jeugdboek Heksenkind van Monica Furlong, dat ik nog net zo mooi vond als dertig jaar geleden.

In de categorie non-fictie vond ik De ontdekking van Urk erg boeiend, waarin Matthias Declercq verslag doet van het half jaar dat hij op het voormalige eiland woonde. Ook Miloe van Beek legde verborgen verhalen bloot. Voor Daar praten wij niet over dook zij in haar eigen familiegeschiedenis, met een opa die in het verzet zat en tegelijkertijd een overgrootvader die een hoge positie had bij de NSB.

Tegenover historische verhalen staan toekomstfantasieën, die vaak dystopisch van aard zijn. Schitterend lichaam van de Argentijnse Agustina Bazterrica is daar een sterk voorbeeld van. Je moet er wel een sterke maag voor hebben, want ook in de vertaling van Heleen Oomen is het slachten van mensen gruwelijk beeldend beschreven.

Het allerbeste boek van 2021 is ook een dystopie: Kraaien in het paradijs van Ellen de Bruin. Ik las het twee keer achter elkaar. Het is enorm spannend en zit bomvol prachtige beschrijvingen en toffe details.

Tot slot wil ik jullie allemaal bedanken voor je bezoek aan mijn blog. Ik leg mijn leeservaringen vast voor mijzelf, maar ook omdat het zo leuk is om boekentips met elkaar uit te wisselen. Tot ziens op Twitter, instagram en lalageleest.nl!