In 2015 werd The book of strange new things van Michel Faber mijn lievelingsboek. Daardoor stond zijn dikke pil Lelieblank, scharlaken rood al tijden op mijn verlanglijstje en nu is het eindelijk zover. Omdat er plat Engels in voorkomt, heb ik gekozen voor de vertaling, die in dwarsliggervorm te leen is bij de bieb.

Het verhaal begint met een alwetende verteller die de lezer meeneemt naar het Londen van 1875. In de armste buurt zijn prostituees werkzaam. Eén van hen, Sugar, is de hoofdpersoon van het boek, maar het begint bij een collega, die later nog een paar keer voorbijkomt. Dan komen de gedachten van een andere hoofdpersoon, William Rackham. Hij staat op het punt om zijn vader op te volgen in diens parfumbedrijf. We zijn nog steeds in de inleidende woorden en ik vraag me af wanneer de boel op gang komt. De alwetende verteller probeert me gerust te stellen:

Mocht u thans mateloos verveeld zijn, laat mij u dan mogen troosten met de belofte dat er in de zeer nabije toekomst sprake zal zijn van heuse neukpartijen, om nog maar te zwijgen van waanzinnigheid, ontvoering en onnatuurlijke dood.

Ik moet dus gewoon doorlezen, want zovelen hebben dit boek veel sterren gegeven, dus ik geef het niet zomaar op. Het leest wel makkelijk weg. De vertaling door Harm Damsma en Niek Miedema is subliem, met woorden die passen bij die tijd. Het platte taalgebruik van de armen is goed weergegeven.

De sfeer doet me denken aan Charles Dickens. Het verschil tussen arm en rijk is groot. De elite komt zelden in aanraking met de minderbedeelden, maar dan gaat de steenrijke William op zoek naar die ene speciale hoer. Hij wacht op Sugar in een donkere, gezellige kroeg. Als ze eindelijk binnenstapt met haar rode krullen, is hij meteen verkocht. Helemaal in de ban van deze bijzondere vrouw, die ook nog intelligent blijkt te zijn, besluit William dat hij haar helemaal voor zich alleen wil hebben.

Inmiddels zit ik helemaal in het verhaal, dat iets verslavends heeft. Ik gun de jonge Sugar een ander leven dan wat haar eigen moeder, de bordeelmadam, voor haar had bedacht. Net als Sugar ben ik ook benieuwd naar het gezin van William Rackham. Hij is getrouwd met Agnes, die zowel fysiek als mentaal zwak is. Ze probeert mee te doen aan de feestjes en het uitgaan van de hogere kringen, maar het gebeurt regelmatig dat ze in het openbaar flauwvalt.

Ze hebben ook een dochter van zes jaar, maar die komt nooit in aanraking met haar moeder en zelden met haar vader. Ze leeft met een kindermeisje en kent de dienstmeiden beter dan haar eigen ouders. Ik vind dat dit meisje wel erg braaf overkomt, zou het kind doodsbang zijn? De dingen die ze te leren krijgt lijken mij meer passen bij een kind van tien jaar dan van zes, maar wie weet was dat wel normaal in de Victoriaanse tijd. Michel Faber heeft zich grondig verdiept in hoe het er toen aan toe ging. De zo verkregen kennis heeft hij verwerkt in een meeslepend verhaal en ik wil steeds weten hoe het verdergaat. En dan is plotseling het open einde daar. Ik mijmer nog wat verder over de mogelijke afloop, want het kost wel wat moeite om deze mensen nu los te laten. Ondertussen ben ik ook begonnen in een gedichtenbundel van Michel Faber. Ik ben onder de indruk van de diverse boeken van deze schrijver.

Lees ook wat Erik over dit boek schreef.