Na het vorige artikel met boeken die ik niet uitlas, ging het een paar weken goed. Ik las heerlijke boeken. Maar toen koos ik drie keer achter elkaar verkeerd. Meestal leg ik zo’n boek aan de kant om iets anders te proberen. In dit artikel licht ik bij een paar boeken toe waarom ze me teleurstelden.

Liefde is een rebelse vogel – Mounir Samuel

Van Mounir Samuel las ik eerder boeiende non-fictie. Maar in zijn roman wil hij te veel; de zinnen zijn te bloemrijk. In het begin hebben twee mensen die elkaar net hebben ontmoet seks op de wc in een trein, zo goor. Ik haak af.

Rauw hart – Ineke Riem

Na een prachtige gedichtenbundel en mooie debuutroman had ik veel zin om nog iets van Ineke Riem te lezen. Maar deze hoofdpersoon, een kunstenaar, boeit me helemaal niks.

Runa – Vera Buck

Het thema van Runa trekt me erg: psychiatrie in de negentiende eeuw. Vera Buck schrijft echter erg langdradig. Later in het boek komt er ook nog een verhaallijn met een politie-inspecteur, waar ik helemaal geen zin in heb. Annelies en Mieke lazen het wel uit.

Vissen voeren – Fabio Genovesi

Na 150 bladzijden vind ik nog steeds dat het boek maar niet op gang komt. Ooit had ik dit boek gekocht in de laatste uitverkoop van V&D, omdat de hoofdpersoon in een metalband speelt. Maar het gaat meer over vissen en wielrennen dan over muziek. In de hoop dat het nog wat wordt heb ik dit boek wel tot het eind uitgelezen. Het is niet slecht, maar het zal me ook niet lang bijblijven. Dit bevestigt dat het helemaal niet erg is om een boek weg te leggen als het me niet bevalt, want ik had hier echt niets aan gemist.

Dorsmans dood – Miek Smilde

Na interessante non-fictie (Raarhoek), een prachtige roman en moeilijke maar mooie gedichten, keek ik uit naar de nieuwe roman van Miek Smilde. In een blog van Just op Literair Nederland lees ik dat het hem tegenviel, maar ik wil het zelf beoordelen en leen Dorsmans dood uit de bieb. Het gaat over een rechter die uitspraak doet in een moordzaak. Ondertussen kijkt hij terug op zijn leven, met zijn vrouw en zijn kinderen. Hij is de verbinding met hen verloren. De tijdssprongen komen chaotisch op me over. Het verhaal is ook helemaal niet spannend, wat je wel zou verwachten bij zo’n thema als moord. Ik kan me ook vinden in het commentaar van Just dat de zinnen vaak niet lekker lopen en dat het rechterlijke jargon niet prettig leest. De historische beschouwingen over justitie in Nederland kunnen me niet boeien. Halverwege merk ik dat het me niks kan schelen hoe het verder gaat met deze rechter, dus ik breng het boek terug naar de bieb.

Hierna koos ik achter elkaar boeken die me wel bevielen. Hopelijk duurt het nog lang voor er weer een artikel in deze reeks verschijnt.