Traditioneel lees ik op zomervakantie een boek van Renate Dorrestein, want dat bevalt me altijd wel. Deze keer is het een oudje: Vreemde streken was haar tweede roman, die voor het eerst verscheen in 1984.

Het perspectief wisselt tussen Akelei en Fresia. Het begint in Afrika, waar Fresia naartoe is gegaan om voor een tijdschrift te schrijven. Ondertussen komt Akelei in Amsterdam een vreemde dame tegen. In terugblikken wordt duidelijk dat Akelei en Fresia een tijdje hebben samengewoond. Ze pasten zo goed bij elkaar met hun verschillende karakters. Fresia schreef succesvolle romans en Akelei beeldhouwde. In de loop van de tijd veranderde hun verhouding. Omdat de beelden niet zo goed verkochten als de boeken, ontpopte Akelei zich tot een soort persoonlijk assistent van Fresia.

Fresia heeft zich niet voorbereid op haar reis en weet niet wat haar overkomt in het primitieve Afrikaanse stadje waar ze terechtkomt. Het is hilarisch en enorm sneu tegelijk. Ik kan moeilijk uitleggen hoe absurd dit verhaal is. Akeleis belevenissen doen daar niet voor onder. Ze lijdt aan bizarre nachtmerries. Op een dag wordt ze per ongeluk opgebeld door een vrouw die haar overhaalt om naar haar club voor potentiële zelfmoordenaressen te komen. Deze Lucretia blijkt enorm dominant. Net zoals bij Fresia doet de onzekere Akelei alles wat ze zegt. Dit levert zeer vreemde situaties op.

De hoofdpersonen laten zich zo makkelijk meeslepen door de gebeurtenissen dat het me een beetje irriteert. Er zitten ook kleine verhaallijnen in die ik niet helemaal begrijp. Voor Dorrestein-fans is het een feest van herkenning, met horror-achtige elementen en typische uitspraken over kinderen krijgen. Ook zitten er provocerende uitspraken in over witte mensen die voor het Rode Kruis of de missie in Afrika werken.

Het einde is net iets te open naar mijn smaak, maar een happy end zou niet passend zijn bij dit gekke boek. Alles bij elkaar valt het me een beetje tegen. Daarom besloot ik om nóg een boek van Renate Dorrestein uit de bieb te halen: het dunne Pas goed op jezelf. Dit is in 2010 uitgegeven door de Vrije Universiteit. Elk jaar komt daar een schrijver op locatie om een verhaal te schrijven dat als kerstgeschenk wordt uitgedeeld. Hoe de bibliotheek eraan komt, weet ik niet, maar het is te leen in de provincie Utrecht.

Het begint met roddels bij de koffie-automaat. De vertrouwde vertelstijl van de oudere Renate Dorrestein voelt meteen goed. Ze beschrijft wat er wordt gezegd over het monster van Baambrugge en zijn moeder. De andere verhaallijn gaat over het slachtoffer Wendy en haar oma. Wendy is een puber en Renate Dorrestein weet die altijd zo goed weer te geven, zo herkenbaar nukkig en impulsief, met af en toe een heldere ingeving. Met deze verhalen probeert ze de lezer uit te dagen om zich in te leven in de personages waarover je in het nieuws leest en hun familie.

Romans leren ons over het leven en vooral over de onontkoombaarheid van conflict en confrontatie. Romans helpen ons de nachtzijde van het bestaan te accepteren in plaats van ervoor weg te hollen, aangezien ze vrijwel nooit over iets anders gaan. En al doende spijkeren ze ons ontoereikende repertoire een beetje bij. We worden er completere mensen door, beter in staat onszelf en elkaar te begrijpen te vergeven en te verdragen. O, de troost van een roman waarin de personages ook maar wat aanmodderen en feilbaar zijn.

Dit boekje is me een stuk beter bevallen dan Vreemde streken. Zo zie je maar dat ook bij je favoriete schrijver niet elk boek even goed kan zijn, maar dat je dan gewoon even verder moet zoeken.