Twee jaar geleden las ik voor het eerst een boek van Tonke Dragt (voor zover ik mij kan herinneren). In Torenhoog en mijlen breed uit 1969 verkent planeetonderzoeker Edu de bossen van Venus. Ik vond het erg mooi en spannend, dus wilde graag het vervolg lezen. Ogen van tijgers verscheen pas in 1982. Ik moet wel wat dingen uit het eerste boek verklappen om hier iets over te kunnen schrijven, dus mocht je dat niet willen lezen, stop hier dan!

Edu komt in het tweede boek ook weer voor, maar de hoofdpersoon is Jock Martijn. Hij was eerder al als planeetonderzoeker naar Venus afgereisd en heeft daar net als Edu kennisgemaakt met de bewoners van de planeet, die telepatisch met elkaar communiceren. Ook Jock heeft de gave van het gedachtelezen, net als Edu. En allebei mogen ze op aarde niet vertellen wat ze weten. Dit boek speelt zich helemaal af op de aarde, in de vreemde wereld die in het eerste boek al zo goed beschreven is. Het is een toekomstbeeld uit het verleden, met technische snufjes zoals rolstoepen en visifoons. Inmiddels heeft de realiteit zich ontwikkeld op een manier die niemand had kunnen voorspellen. Daarom besluit ik om dit als een fantasiewereld te beschouwen die een beetje op de onze lijkt en niet als een reëel toekomstscenario. Tonke Dragt laat hiermee wel haar creativiteit zien en ze heeft het consequent uitgewerkt, wat het prettig maakt om te lezen.

Jock is schilder en werkt een paar dagen in de week als creatief begeleider van een groep mensen die geen gewone baan hebben, zoals ex-criminelen en uit huis geplaatste jongeren. Hij wordt gevraagd om deel te nemen aan een kunsttentoonstelling over de buitenwerelden, zonder dat de samenstellers ervan zijn werk hebben gezien. Dat is verdacht. Er gebeuren nog meer raadselachtige dingen, zoals dat zijn huisrobot vreemd gedrag vertoont. Jock blijkt op verschillende manieren bespioneerd te worden.

Er zit weinig vaart in en toch blijf ik doorlezen. Op een gegeven moment begin ik te twijfelen of een bepaalde persoon wel betrouwbaar is, omdat een ander dat niet blijkt te zijn. Er is angst voor de mensen die gedachten kunnen lezen: kan je dan niets meer voor jezelf houden? Dit brengt Jock in gevaar. Uiteindelijk is er een soort van happy end. Tonke Dragt schrijft fijn, maar dit boek spreekt me minder aan dan het vorige. Ik houd toch meer van reisverhalen dan van detectives.