Poëzie blijft lastig, schreef ik al eerder. En toch blijf ik het proberen, omdat ik ook een paar keer fantastische gedichten heb gelezen en dat wil ik weer. Soms lees ik een gedichtenbundel, of een halve. Zo las ik de afgelopen tijd:

• De volgende scan duurt vijf minuten – Lieke Marsman
• Hoe ik een bos begon in mijn badkamer – Maartje Smits (met foto’s erbij)
• de helft van Hier kijken we naar – Hannah van Wieringen
• De herinneringen zien mij – Tomas Tranströmer

Erover bloggen is lastig, maar in het kader van Sandra’s poëzieweek krijgen jullie dit artikel voorgeschoteld.

Lieke Marsman schrijft zowel proza als poëzie in dit kleine boekje dat gaat over haar worsteling met kanker in haar schouder. Ze mengt dat met politieke bespiegelingen. Ik vind het raak en mooi. Maartje Smits richt zich op het milieu en de natuur en halverwege deze bundel staat een indringend gedicht over een miskraam. Het bijzondere van deze bundel is dat er ook foto’s in staan. Het is creatief gedaan, maar veel begrijp ik er niet van. Van Hannah van Wieringen las ik eerder de novelle De kermis van Gravezuid en daardoor raakte ik nieuwsgierig naar haar gedichten. Halverwege ben ik gestopt, omdat ik er echt geen touw aan vast kon knopen.

Ondertussen was ik ook begonnen in het verzameld werk van Tomas Tranströmer, getiteld De herinneringen zien mij. De gedichten plus wat jeugdherinneringen zijn uit het Zweeds vertaald door Bernlef, waar ik al zowel proza als prachtige poëzie van las. Het is een dik boek en ik heb gespeurd naar mooie verzen, waarbij ik niet alles heel precies gelezen heb. Maar er zitten zeker erg mooie dingen bij. Soms is het een enkele zin:

De moederschildpad vlucht vliegend onder water

of een couplet:

De zomer grijs, op dit moment, een wonderlijke avond.
De regen glijdt zachtjes de hemel uit en
landt voorzichtig alsof het zaak was
een slapende te overmannen.

De gedichten over de natuur vind ik het mooist. Die met namen van personen die ik niet ken sla ik over. Er zijn ook grappige verzen bij, zoals dit gedicht over koffie:

ESPRESSO

De zwarte koffie op het terras
met stoelen en tafels kleurrijk als insecten

Kostbare opgevangen druppels
vervuld van dezelfde kracht als Ja en Nee.

De koffie wordt donkere cafés uitgedragen
en kijkt zonder te knipperen in de zon.

In het daglicht een weldadige zwarte stip
snel uitstromend in een bleke klant.

De koffie lijkt op de druppels zwarte diepzinnigheid
soms opgevangen door de ziel,

een weldadige schok teweegbrengen: Vooruit!
Inspiratie om de ogen te openen.

Laatst zag ik Lévi Weemoedt bij De wereld draait door. Zijn gedichten zijn erg komisch en voor iedereen te begrijpen. Dan weet ik weer waarom ik blijf speuren in gedichtenbundels: om die mooie en leuke zinnen te vinden.