Boekblogger Sue heeft december gebombardeerd tot ‘maand van het vergeten boek’. Na het opruimen van haar boekenkasten wil ze nu eindelijk aandacht geven aan die boeken die al zo lang staan te wachten. Dat lijkt mij een goed plan en daarom zal ook ik in december bloggen over boeken die al tijden ongelezen in mijn kast staan. Van de volgende boeken twijfel ik of ze wel ooit aan de beurt gaan komen. Maar één ervan ga ik binnenkort toch echt lezen, dus breng je stem uit in de poll om mee te beslissen welke dat wordt.

Geen van ons keek om – Tahmina Akefi (2011)   

De twee jonge buurmeisjes Setera en Tiba in Kaboel zijn hartsvriendinnen. Hun ontmoetingsplek is de muur die hun huizen van elkaar scheidt. Ze komen uit twee totaal verschillende gezinnen: bij Setera thuis is het levendig en dynamisch, bij Tiba heerst rust en regelmaat. De meisjes delen hun dromen en hun dagelijkse beslommeringen met elkaar en weten wat ze willen met hun toekomst en de liefde.

Dan rukken de moedjahedien op, die Kaboel omsingelen. Het eerste bombar­dement verandert alles in één klap. Tiba en Setera geven elkaar een aandenken omdat ze bang zijn dat ze elkaar nooit meer zullen zien.

De ijsdragers – Anna Enquist (2002, boekenweekgeschenk)

Nico en Loes van der Doelen wonen in een ouderwets en ruim huis, schitterend gelegen aan de duinrand, omringd door een flinke lap grond. Maar of dit veel bijdraagt aan hun levensgeluk? Hun dochter Maj is vorig jaar van huis weggelopen en heeft niets meer van zich laten horen. Loes, lerares klassieke talen, is gevlucht in haar passie voor tuinieren. Nico heeft zich met nog grotere verbetenheid dan voorheen toegelegd op zijn werk in de staf van een psychiatrisch ziekenhuis. Nu hij daar directeur gaat worden, heeft hij zich voorgenomen met straffe hand een reorganisatie door te voeren die moet leiden tot een zuivere concentratie op de kerntaken van de instelling.

Vissen voeren – Fabio Genovesi (2012, vertaald uit het Italiaans)

Fiorenzo komt uit Muglione, in het Toscaanse binnenland, een plek van werkloosheid en stilstaande wateren. Hij is niet onder een gelukkig gesternte geboren: hij verloor al jong zijn moeder, zijn vader is godbetert eigenaar van een hengelsportwinkel en coacht de plaatselijke fietsclub, en op dertienjarige leeftijd raakte hij een hand kwijt door een vuurwerkongeluk. Hoewel alle andere onderdelen er nog aan zitten en Fiorenzo een knappe jongen is, een heavy metal-zanger en een goede student, leert hij al op jonge leeftijd dat ‘wat je niet hebt veel zwaarder telt dan wat je wel hebt’. Dan is er Mirko, bijgenaamd het Kampioentje, een jochie dat Fiorenzo’s vader heeft ontdekt in het afgelegen Molise en dat hij zo goed als adopteert omdat zijn fietstalent grootse dingen voor de toekomst lijkt te beloven. Tot slot Tiziana: ze is dertig, afkomstig uit Muglione, maar studeerde in Berlijn, kreeg aanbiedingen voor banen van over de hele wereld, maar besloot haar talenten en capaciteiten in te zetten voor de gemeenschap van Muglione. Daar mag ze de lokale jeugdclub leiden waar eigenlijk voornamelijk een groepje oudere mensen naartoe komt. Fiorenzo, het Kampioentje en Tiziana: hun drie levens kruisen elkaar op een onwaarschijnlijke, desolate plek in de wereld.

Ik verbind u door – Vonne van der Meer (2011)

Een lichte wrevel tussen een man en een vrouw, ’s ochtends in bed, wordt als een bacil doorgegeven, springt op verschillende mensen over en zet hun doen en laten onder spanning. Als een virus woedt de toorn voort, baant zich een weg door mannen en vrouwen die elkaar soms goed, alleen oppervlakkig – of helemaal niet – kennen, om ten slotte in een gehucht in de Achterhoek tot uitbarsting te komen. Waarom is het toch zo moeilijk om van de scherf in je hart geen dolk te maken?