Van Thor met zijn hamer had ik weleens gehoord, maar veel meer wist ik niet van Noorse mythen. Gelukkig besloot meesterverteller Neil Gaiman (van wie ik eerder The ocean at the end of the lane las) om deze oude verhalen af te stoffen en opnieuw op te schrijven. Ik bemachtigde deze mooie uitvoering van Norse mythology, met op de voorkant Thors hamer en daarop de wereldboom Yggdrasil met de regenboogbrug en daaromheen de zeeslang die zo lang is dat hij rond de hele aarde strekt.

Gaiman begint met een introductie over het ontstaan van dit boek en daarna stelt hij de hoofdrolspelers voor: de goden Thor, Odin en Loki. Er komen wel erg veel namen voorbij en het duizelt me een beetje. Maar dan begint het echt en natuurlijk starten we met het ontstaan van alles. De Noorse goden blijken nogal menselijk te zijn. Ze hebben honger, dorst, de mannen houden van vrouwen en vechten, ze houden wedstrijdjes en weddenschappen en ze kunnen doodgaan, al kunnen ze in een enkel geval ook weer levend worden. Loki en sommige anderen kunnen van gedaante veranderen. Zo kan Loki een vogel of een vis worden, erg handig als hij wil ontsnappen of zich verstoppen.

De goden laten zich leiden door hun driften en brengen zichzelf daardoor regelmatig in moeilijkheden. En als Thor (meestal) dat in zijn domheid niet zelf doet, dan is het Loki die de anderen dwarszit. Vervolgens moeten de problemen weer worden opgelost, door een list te bedenken, een reis te maken of iets te ruilen (bijvoorbeeld een godin). Af en toe wordt hierdoor iets van onze wereld verklaard: waar de poëzie vandaan komt, hoe aardbevingen ontstaan en hoe het komt dat de goden nooit oud worden.

Neil Gaiman heeft de verhalen allemaal mooi aan elkaar geknoopt met informatie uit diverse bronnen en hij vertelt het op zo’n manier dat ik de goden voor me zie met hun maffe acties. Er komen ook mensen, dwergen en reuzen voorbij. Op een gegeven moment gaat het over een reuzenoma met 900 hoofden. Het eindigt uiteraard met Ragnarok, het eindgevecht waarbij de goden elkaar bijna allemaal in de pan hakken. Erg intelligent is het allemaal niet, maar het levert wel knotsgekke vermakelijke verhalen op. Ik ben het helemaal met Neil Gaiman eens dat het heel jammer is dat er amper verhalen over Noorse godinnen bewaard zijn gebleven.

Lees ook wat Emmy (zon en maan) over dit boek schreef.