Vaak moet ik eerst wat moed verzamelen om aan een dik boek te beginnen, maar op Strikt van Minke Douwesz heb ik me alleen maar verheugd. Dat kwam doordat ik eerder zo had genoten van haar andere boek Weg. Beide boeken draaien om een lesbische vrouw, die met haar huisdieren op het platteland woont na jarenlang Amsterdam, die houdt van films, boeken en muziek, die veel vrienden heeft en toegewijd is aan haar werk in de medische sector. Ik vermoed dat ze ook allebei op de auteur lijken. Door de overeenkomsten haal ik de personages in het begin nog door elkaar. Ook zitten er wat details in die niet helemaal kloppen. Het lijken beginnersfouten, want verderop is hier geen sprake meer van.

Idske is psychiater en in opleiding tot psycho-analytica. Daarvoor moet ze zelf ook in therapie, waar ze haar diepste gedachtes deelt, maar als lezer weet je zelfs nog iets meer. In nauwkeurige beschrijvingen krijg je een volledig beeld van haar totale leven, zowel op haar werk als in haar vrije tijd. Ook de andere personages worden goed uitgewerkt, vooral haar vrienden, maar ook haar patiënten. Rode draad in het verhaal is de ontwikkeling van Idskes verliefdheid op celliste Judith. Ze ontmoet haar door een voorval bij een telefooncel. Judith laat daar een brief liggen, waarin de adresgegevens staan van een man waar ze mee heeft afgesproken naar aanleiding van een contactadvertentie. Idske is meteen onder de indruk van Judiths verschijning en ze neemt contact op met de man van de brief, om via hem aan Judiths telefoonnummer te komen.

Judith is op zoek naar een man om kinderen mee te krijgen, maar Idske wordt verliefd op haar en geeft niet zomaar op. De liefdesperikelen maken het boek spannend, maar het zijn de gedetailleerde beschrijvingen die het weer een bijzondere leeservaring maken. Er zijn veel dialogen, gedachten en observaties. Minke Douwesz schrijft prettig, met mooie woorden, zonder hoogdravend te doen. Ze gebruikt niet veel metaforen, maar er zijn een paar erg knappe bij. Zo is er een terugkomende vergelijking waarbij Idske nadenkt over atomaire deeltjes, die elkaar aantrekken en afstoten, net zoals mensen.

Het wordt werkelijk nergens saai, al die honderden bladzijden niet, ook al gaat het alweer over Idske die de poezen eten geeft of een patiënt die moeilijk doet. Het is steeds net anders. Het vele roken stoort me soms en ik ben blij als Idske probeert te stoppen, ook al gaat dat niet meteen goed. Maar ja, het boek speelt zich af in de jaren negentig en in de psychiatrie rookt iedereen, dus het hoort erbij. In het begin dacht ik dat dit boek me minder goed zou bevallen dan Weg, maar uiteindelijk vond ik het net zo heerlijk om te lezen.

Zou er ooit een derde boek van deze schrijver komen? En kan Minke Douwesz ook een hoofdpersoon opvoeren die niet zo lijkt op Idske en Edith? Nu ze haar proefschrift klaar heeft, hoop ik dat ze weer aan een roman werkt.