Vorig jaar las Thomas Olde Heuvelt voor tijdens de Nacht van de Literatuur. Dat maakte me nieuwsgierig naar zijn verhalen en daarom leende ik laatst Om nooit te vergeten uit de bieb. Het bevat vijf korte verhalen. Bij elk daarvan vertelt Thomas hoe het is ontstaan en welke prijzen hij ermee heeft gewonnen, altijd door vertalingen. Het wordt wel duidelijk dat het genre van korte verhalen in het buitenland niet zo’n ondergeschoven kindje is als hier.

De verhalen hebben allemaal iets surrealistisch. Daar houd ik van, zolang de schrijver me kan laten geloven dat het misschien wel echt waar is, in elk geval zolang ik het verhaal aan het lezen ben. Dat lukt Thomas soms wat meer en soms wat minder. Bij het eerste verhaal weet hij me goed mee te slepen. Het gaat over iemand die meelift met een vrouw die bij nader inzien vreemde eigenschappen heeft. Uiteindelijk ontsnapt hij op het nippertje aan een bizar ongeluk. Heel spannend!

Het tweede verhaal gaat over de liefde tussen een jongen die geen schaduw werpt en een jongen van glas. Dat klinkt bizar en dat is het ook. Het wordt prachtig beschreven hoe de jongens elkaar vinden en hoe ze proberen om van het leven te genieten, ondanks hun bijzondere lichamen.

Het derde verhaal speelt zich af in Thailand, met veel verschillende namen en betekenissen. De structuur van het verhaal maakt het ook lastig te volgen. Dit valt me tegen.

Dan volgt een Belcampo-achtig verhaal waarin de zwaartekracht ineens wordt omgedraaid. Hoe verplaats je je over de aarde als onder ineens boven is geworden en je continu moet oppassen niet in de diepte van de hemel te vallen? Dit is echt een verhaal zoals ik het graag lees: alles is zoals onze wereld, totdat één aspect verandert en hoe reageren de mensen dan?

Tot slot is er weer een verhaal dat me minder aanspreekt. De taartjesmachine die erin voorkomt is een geweldige vondst, maar een meisje en een hert die allebei met een uitgesneden hart nog verderleven, op een of andere manier, dat is mij iets te gortig. Thomas vertelt erbij dat dit verhaal aansluit bij zijn boek Harten Sara. Dat laat ik toch nog op mijn leeslijst staan, omdat de beschrijving daarvan me wel trekt.

Alles bij elkaar is dit boek een fijne manier om kennis te maken met het werk van Thomas Olde Heuvelt. Hij heeft een prettige schrijfstijl en een rijke fantasie. Toch lijkt Hex me nog steeds niet wat voor mij, te eng. Of zou het juist wel leuk zijn om een keer te griezelen? Wat denken jullie?