Ik woon 200 meter vanaf de moskee en als ik op vrijdag thuis werk, hoor ik de oproep tot gebed. Toch spreek ik zelden een moslim. Ondertussen ben ik best wel nieuwsgierig naar hoe Nederlandse moslims in het leven staan en daarom begin ik aan het boek God is groot: eten, bidden en beminnen met moslims. Dit gaat over moslims in Nederland, maar heeft ook een persoonlijk tintje. Mounir Samuel kroop in de huid van een moslim, door de hele maand ramadan in 2017 mee te vasten en zo goed mogelijk als moslim te leven. Ondanks zijn turbulente leven is hij nog steeds overtuigd christen, maar in zijn omgeving zijn veel moslims.

Tien jaar geleden maakte Monique Samuel indruk op mij tijdens het Flevofestival, dat was een soort christelijke versie van Lowlands. Ik weet niet meer waar de discussie over ging, maar Monique was 19 jaar, getrouwd, slechtziend, praatte razendsnel en maakte superscherpe analyses. Later zag ik haar op televisie dansen op tafel tijdens de Arabische lente. En toen las ik op haar blog dat ze gescheiden was omdat ze op vrouwen viel. Ik zag voor het eerst hoe die superintelligente meid worstelde met haar eigen identiteit: ze wilde haar familie geen pijn doen, maar koos er nu toch voor om zichzelf te laten zien. Nouja, nog niet helemaal, want nog een paar jaar later maakte ze bekend dat ze niet meer als vrouw door het leven kon gaan. Monique werd Mounir.

De buitenkant veranderde, maar die scherpe geest is gebleven. Al bij de eerste regels van God is groot ben ik gegrepen. Naast zijn eigen ervaring beschrijft Mounir interviews met een hele berg moslims en ex-moslims. Wat steeds terugkomt is de worsteling tussen de familie die aan tradities vast wil houden en de moderne buitenwereld. Naast discriminatie van moslims en allochtonen gaat het ook over discriminatie van vrouwen en van homo’s en andere genderqueer mensen én combinaties daarvan, bijvoorbeeld Nederlands-Marokkaanse lesbiënnes. Inmiddels heeft Mounir met alle soorten zelf ervaring, omdat hij met zijn half-Egyptische afkomst vaak voor Marokkaan wordt aangezien.

Hij schrijft vlot, met hier en daar een prachtige poëtische beschrijving van hoe hij zijn geloof beleeft en wat de worsteling met zijn eigen identiteit tot nu toe heeft opgeleverd. Daar heeft elk mens mee te maken, ongeacht geloof of afkomst. Sommige dingen zijn zo herkenbaar dat ik even moet stoppen met lezen om de wijze uitspraken tot me te laten doordringen.

Wat me verder is bijgebleven is dat sommige moslims juist naar elkaar toe trekken omdat ze vaak afgewezen worden. Daardoor gaan ze zich meer verdiepen in hun eigen geloof, om tegenargumenten te kunnen geven. Sommigen slaan door en zo ontstaat extremisme. Dus Geert Wilders en zijn geestverwanten zijn deels zelf de oorzaak van waar ze zo bang voor zijn. Maar de meeste moslims hebben de koran nooit echt gelezen en weten hoogstens wat regels waaraan ze zich zouden moeten houden. Net als onder christenen zijn er verschillende stromingen, van liberaal tot orthodox. Je kunt dus nooit alles moslims over één kam scheren.

Mounir probeert om zoveel mogelijk verschillende stemmen te laten horen in dit boek en dat is goed gelukt. De uitspraken van de geïnterviewden worden regelmatig vergeleken met gegevens uit wetenschappelijk onderzoek. Na het lezen van dit boek heb je dus niet één beeld van ‘de Nederlandse moslim’ gekregen, maar weet je dat ze zo veelkleurig zijn als alle andere Nederlanders bij elkaar. Er zijn geen eenduidige antwoorden. Dus gooi je vooroordelen overboord en als je dan een keer een moslim ontmoet, ga dan maar gewoon met elkaar in gesprek, net als Mounir in dit boek doet.