Eigenlijk wilde ik korte verhalen van Haruki Murakami lezen, maar ik vergiste mij en reserveerde Spoetnikliefde bij de bibliotheek. Dit boek is al wat ouder, de Nederlandse vertaling kwam voor het eerst uit in 2004, en daarom moest het uit een andere vestiging komen. Voorin heeft iemand met pen genoteerd: ‘niet afschrijven’. Dus ik besloot om het toch mee te nemen, voordat het helemaal uit de bibliotheek verdwijnt. Op twitter liet Murakami-goeroe Tessa weten dat dit haar lievelingsboek van haar favoriete schrijver is en dan vind ik het niet meer zo erg dat het een roman is en geen verhalenbundel.

Spoetnikliefde kent een lange aanloop tot de kern van het verhaal, maar ik vind het meteen alweer prachtig om te lezen. Murakami gebruikt zulke heerlijke metaforen en dat vleugje surrealisme is ook altijd bijzonder. Elbrich Fennema heeft het vloeiend vertaald uit het Japans.

Het was een zachte, vriendelijke regen, die de voorjaarsaarde nat en donker maakte en kleine, naamloze beestjes die daaronder leefden langzaam maar zeker in beweging bracht.

De hoofdpersoon is Sumire, goede vriendin van de ik, waarvan we alleen de voorletter K te weten komen. Hij is leraar en heeft vrijwel geen vrienden, behalve Sumire. Zij heeft de gewoonte om K midden in de nacht op te bellen. Zij staat dan in een telefooncel vertellen wat haar bezighoudt. Ze probeert een roman te schrijven, maar dat wil niet vlotten. Dan ontmoet ze Mioe, die wat ouder is en Sumire overhaalt om voor haar te komen werken als persoonlijk assistent.

Ik ben verliefd op deze vrouw, realiseerde Sumire zich. Er was geen vergissing mogelijk (ijs is koud en rozen zijn rood). Deze verliefdheid voert mij ergens naartoe. De stroom is nu al te sterk om me eraan te onttrekken. Ik heb geen keus. Misschien leidt het me naar een bijzondere wereld waar ik nog nooit ben gewest. Of naar een gevaarlijke plek. Misschien liggen daar dingen op de loer die me diep en fataal verwonden. Misschien verdwijnt alles wat ik tot nu toe heb gedaan. Maar ik kan niet meer terug. Ik kan me alleen maar overgeven aan deze stroom.

Maar Mioe is getrouwd en bovendien heeft ze jaren geleden iets meegemaakt waardoor ze geen lichamelijke intimiteit meer aan kan, met niemand. Ondertussen droomt K over een seksuele relatie met Sumire, maar dat zit er ook niet in. Als satellieten komen ze steeds bij elkaar in de buurt, maar ze raken elkaar nooit aan.

Dit boek is een typische Murakami, met katten, muziek, geheimzinnige telefoontjes en een parallelle wereld. Op een dag wordt K gebeld door Mioe vanaf een Grieks eiland. Er is iets vreselijks gebeurd en K moet gauw komen. Voor hij kan vragen wat er aan de hand is, wordt de verbinding verbroken. Hij besluit toch naar het eiland af te reizen. Daar blijkt dat Sumire spoorloos verdwenen is. En uit Mioes verhalen blijkt dat een deel van haar ook verdwenen is. Maar hoe dat precies zit mag je zelf bepalen. Murakami legt niet alles uit. Hij beschrijft het op zijn weergaloze wijze. Ik heb weer genoten.

Lees ook wat Tessa en Marloes (bladzijde 26) over dit boek schreven. En kijk ook eens rond op de website van vertaler Elbrich Fennema (van wie ik altijd dacht dat het een man was, maar dat is ze niet!)