Het boekenweekgeschenk werd door een heleboel mensen (vooral mannen) neergesabeld, maar mij deed het verlangen naar meer van Griet Op de Beeck. Haar eerste twee boeken bevielen me ook goed, dus ik besloot haar derde uit de bibliotheek te lenen. Gij nu bestaat uit vijftien korte verhalen van rond de twintig bladzijden, elk ingedeeld in vier of vijf hoofdstukjes. De eerste zin is vaak al genoeg om me nieuwsgierig te maken; zo heb ik het graag!

In elk verhaal doet de hoofdpersoon iets in een impuls, zonder er lang over na te denken of bij de consequenties stil te staan. Soms gebeuren er ongelukken, andere keren wordt juist iets voorkomen. Een enkele keer besluit de hoofdpersoon om niets te doen, terwijl dat niet de meest voor de hand liggende keuze is. Een ander motief is de dood, die in allerlei vormen een rol speelt.

Bijzonder vind ik het verhaal van Dennis, die op zijn verjaardag wordt opgebeld dat er een donorhart voor hem beschikbaar is. Hij en zijn familie hebben zo lang op dit telefoontje gewacht, maar het lukt hem niet om het te vertellen. Het verjaardagsfeestje vindt plaats zoals elk jaar en pas als het te laat is komen ze erachter dat het ziekenhuis heeft gebeld. Griet vertelt het op zo’n manier dat ik me helemaal kan inleven in Dennis, terwijl hij het om zich heen laat gebeuren en niet goed kan omgaan met het nieuws.

Het verhaal dat me het meest bijblijft is dat van Jessica, die een fiets voor haar negende verjaardag krijgt. Dolblij racet ze de straat uit. Als ze terugkomt, knalt ze tegen haar broer op die op zijn beurt tegen een auto smakt en als gevolg daarvan overlijdt. Hun alleenstaande moeder kan de dood van haar lievelingskind niet verkroppen. Ze komt amper meer haar bed uit. Jessica krijgt te horen dat Mario er door haar toedoen niet meer is. De sfeer in het gezin is niet te harden en uiteindelijk besluit ze om bij oma te gaan wonen. Het enige lastige aan dit verhaal is dat het in mijn hoofd door elkaar gaat lopen met Het smelt, dat ik tegelijkertijd aan het lezen ben. De ouders van de hoofdpersonen lijken een beetje op elkaar en daardoor vermengen de beelden die ik erbij maak. Daar heb ik zelden last van, maar nu weet ik bijna niet meer wie nou dronken was, of waren ze het allemaal? Dat het allebei Vlaamse verhalen zijn draagt hier nog aan bij. Over het algemeen probeer ik daarom boeken te kiezen die ver uit elkaar liggen om parallel te lezen, wat nu even niet was gelukt.

De verhalen spreken me stuk voor stuk aan. Mensen worden in al hun kwetsbaarheid neergezet. We weten dat Griet ook veel narigheid heeft meegemaakt in haar jeugd en dat zorgt ervoor dat ze perfect kan beschrijven hoe mensen in zulke situaties zich voelen, maar ook hoe ze zich eruit proberen te worstelen. Soms lukt het, soms niet. Vaak heeft een verhaal een open einde, maar ik vind het niet onbevredigend. Ik heb deze verhalen graag gelezen en het nieuwste boek van Griet staat op mijn lijstje. Ook dat kreeg wisselende reacties, zelfs van mensen die haar eerdere boeken wel konden waarderen. Maar dat was met Gij nu ook zo, dus ik ga het zeker proberen.

Lees ook wat Literasa, theetante, Tessa en Chantal (hoofdstuk12) over dit boek schreven.