Ik houd van de schrijfstijl van Hanna Bervoets en daarom blijf ik haar lezen, boek na boek. Het lijkt wel of haar verhalen steeds filosofischer worden, met minder concrete gebeurtenissen. In haar nieuwste boek wordt er volop gefilosofeerd door Fuzzie: een klein, pluizig balletje dat soms een zinnetje zegt, maar ook hele monologen kan houden. Florence heeft Fuzzie bedacht en op één of andere manier komen de gekleurde bolletjes terecht bij mensen in haar omgeving: haar ex Maisie, de werkloze Stephan die wil schrijven maar dat lukt niet, de gepensioneerde Diek wiens hond Max dol is op het paarse speeltje. Al deze personen komen aan het woord en dan zijn er ook nog de namen van hun geliefdes en anderen die ze tegenkomen. In het begin moet ik steeds even nadenken: wie was dit ook alweer?

Florence en Maisie hadden een relatie. Waar Maisie doorgaat met nieuwe dates, verlangt Florence nog steeds naar Maisie. Ze achtervolgt haar soms en gaat stiekem naar haar diploma-uitreiking. Diek worstelt ook met de liefde. Hij was lang getrouwd en plotseling kondigde zijn vrouw aan dat ze ging verhuizen. Nu doet hij aan internetdaten, maar een relatie met alles erop en eraan ziet hij niet zo zitten. Hond Max is zijn trouwste vriend. Stephan woont samen met zijn vriendin, maar hij is een binnenvetter die niet durft te vertellen dat het schrijven van zijn boek niet goed loopt.

Het lukt me niet zo goed om echt mee te leven met de personen, omdat ze zo snel afgewisseld worden. De gedachten gaan van de hak op de tak, net zoals in je eigen hoofd. Het leest wel makkelijk weg en daarom ga ik door. Soms zet Fuzzie me aan het denken. Het is wel grappig als de verschillende fuzzies dezelfde vragen stellen aan verschillende mensen.

Ben jij vaak iemands wrakhout? Of ben je juist de drenkeling? Of, zoals de meeste mensen, allebei tegelijk, misschien?

Fuzzie helpt soms mensen om elkaar te vinden in een gesprek, door vragen te stellen die ze later kunnen gebruiken. De personages troosten zichzelf met hun fuzzie als ze liefdesverdriet hebben. Fuzzie is klein en zacht en zit nooit om gespreksstof verlegen. Een happy end zit er niet in. Eigenlijk is het maar een triest boek. Ik houd nog steeds van de schrijfstijl van Hanna, maar hoop dat haar volgende boek weer wat meer verhaal in zich heeft en een hoofdpersoon waarin ik me goed kan inleven.

Lees ook wat Marcia (boekvinder), Anneke (Een letter meer graag) en Jacqueline (theetante) over dit boek schreven.