Ken je die puzzels waarbij de stukjes aan twee kanten bedrukt zijn? Peter Terrin heeft zo’n enorme puzzel gecomponeerd, maar dan in de vorm van een boek. Aan het einde heb je alle stukjes, maar je moet ze zelf in elkaar leggen. De twee kanten hebben wel iets met elkaar te maken. Yucca bevat namelijk twee verhaallijnen die elkaar afwisselen in de delen van het boek. Pas op de helft vind ik een eerste hint gegeven van de link die de twee met elkaar hebben. Tegen het einde kan ik meer verbanden leggen, maar het wordt echt niet uitgebreid uit de doeken gedaan.

Renée kreeg als klein meisje een herseninfarct, waardoor ze moeilijk loopt. Haar ouders en haar oma sterven jong. Ze wordt opgevoed door haar opa, die politie-agent is. Als jonge vrouw in 2035 woont ze in een kasteel, want ze is steenrijk geworden als kunstenares. Ze maakt apps die mensen kunnen downloaden. Eentje bevat 700 opdrachten die je kunt krijgen. Het belooft avontuur, want je weet niet wat er zal gaan gebeuren. Mensen vinden het geweldig, mede doordat het zo duur en exclusief is. Ik vind dit wel een mooie vondst.

Dan de tweede verhaallijn. Victor komt uit de gevangenis. Hij krijgt een studio toegewezen en in het gebouw komt hij een oude man tegen, die hem onder zijn hoede lijkt te nemen. Hij bezorgt Victor kleding en een baantje. Als lezer voel je meteen aan dat het niet helemaal koosjer is. Victor krijgt namelijk allerlei dingen te doen die hij zomaar uitvoert voor die oude man, terwijl hij zelf niet weet waarom. Ik begrijp ook eigenlijk niet waarom hij dit allemaal maar doet. Je krijgt toch begeleiding vanuit de reclassering als je uit de gevangenis wordt ontslagen, maar Victor lijkt aan z’n lot te worden overgelaten.

Het boek zit knap in elkaar en bevat mooie metaforen. En toch wil het me maar niet pakken. Als het niet voor de ECI literatuurprijs was, zou ik het na vijftig bladzijden hebben weggelegd (of eigenlijk zou ik er nooit in zijn begonnen). Aan de andere kant is het niet vervelend om te lezen, dus ik zet door. Ruim over de helft begin ik eindelijk nieuwsgierig te worden, vooral naar Renée. Dat aan het einde wat puzzelstukjes op zijn plek vallen, is lekker. Maar ik heb nog een heleboel stukjes over. Hoe zit het nou echt? Het blijft allemaal een beetje raadselachtig, wat op zich niet erg is. Ik vraag me af of anderen wel helemaal zijn meegesleept door dit verhaal. Dit kan vast interessante gesprekken opleveren met andere juryleden van de lezersprijs. Mijn conclusie voor nu: Yucca is een goed boek, maar niet mijn smaak.

Met dank aan uitgeverij De Bezige Bij voor het ter beschikking stellen van dit boek voor leden van de lezersjury van de ECI Literatuurprijs.