Ik ben zelf totaal geen reislustig type. Een zomervakantie in een Europees land vind ik al spannend genoeg. Wel lees ik graag over verre landen en daarom staat er een heel rijtje boeken van Carolijn Visser op mijn lijstje. Eerder las ik al Argentijnse avonden, over Nederlandse emigranten in Argentinië. In Buigend bamboe beschrijft ze twee reizen naar China, in het voetspoor van de Nederlander Johan Nieuhof. Die reisde in 1655 per schip van de VOC naar en door China. Hij hield een dagboek bij en maakte tekeningen van wat hij zag. Tijdens twee reizen in 1988 en 1989 probeerde Carolijn Visser zijn reis vanuit Canton naar het noorden zo goed mogelijk te volgen. Sindsdien is China ontzettend veranderd. Misschien begon dat wel in de jaren tachtig. Langs de rivier zijn namelijk niet alleen eeuwenoude pagodes en tempels meer te zien, maar ook fabrieken.

Carolijn reist onder begeleiding van een persoonlijke Chinese gids, die belabberd Engels spreekt, maar zo heeft ze in elk geval haar onmisbare tolk en bemiddelaar. Hij regelt bijvoorbeeld dat ze op een schip mee kunnen varen over de rivier. Het is een zeer avontuurlijke reis, waarbij het duo elke dag weer verrassingen te wachten staan. De Chinese cultuur is zo anders dan de onze dat gesprekken bijna altijd gepaard gaan met een heleboel verbazing van beide kanten. Soms weigert de gids iets te vertalen, omdat je dat echt niet kunt zeggen op zo’n moment. De Chinese beleefdheid is het tegenovergestelde van de Nederlandse directheid. Zo komen ze op een schip waarop onder andere een echtpaar vaart. De man maakt excuses omdat zijn vrouw een verschrikkelijk slechte kok is. Vervolgens krijgen ze de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. Ook later blijkt dat als een Chinees zegt dat hij ergens helemaal niets vanaf weet, hij even later zomaar een expert kan blijken. Soms verzint Carolijn iets bij haar verhalen over Nederland, waar de Chinezen vaak wel nieuwsgierig naar zijn. Ze slikken die dingen als zoete koek, terwijl ze sommige waarheden echt niet kunnen geloven.

Het tweede deel van de reis, in 1989, verloopt nog minder volgens plan. In dat jaar zijn namelijk de studentendemonstraties, waarvan de bekendste plaatsvinden in Peking. Er komen veel jonge mensen om. Carolijn besluit toch naar China te gaan en de reis gaat niet alleen door steden, maar ook over het platteland. Het is bijzonder om te lezen over de volksaard van de Chinezen. Ze zijn taai en flexibel, zoals buigend bamboe dat meewuift met de wind, maar niet breekt. Ze kunnen het zwaarste werk van de wereld doen en zich toch schikken in hun lot. Maar de onrust en dreiging worden groter. Carolijn moet haar reis afbreken en het einde is erg spannend, want er rijden geen treinen meer en het kopen van een vliegticket is al nooit makkelijk geweest. Gelukkig komt ze veilig thuis om dit reisverslag te schrijven, wat erg boeiend is en zeer de moeite waard voor wie meer wil weten over dat grote, verre, onbekende land.