De chicklit is niet een genre dat je vaak tegenkomt op deze blog, maar voor de boeken van Lisette Jonkman maak ik een uitzondering. Haar nieuwste boek is weer een pageturner volgens het inmiddels bekende concept: een verwaande, onhandige hoofdpersoon valt voor een nerd-achtige jongen en het duurt natuurlijk een tijd voor ze elkaar krijgen. Deze keer is de hoofdpersoon Roxanne, een wereldberoemde rockzangeres. Met haar band reist ze de hele wereld over en de fans liggen aan haar voeten. Ze zwemt in het geld en er wordt veel gefeest, gedronken en ook gesnoven. Maar de laatste tijd zit Roxy niet zo lekker in haar vel en als haar beste vriendin komt te overlijden, stort ze in. Haar manager stuurt haar voor een paar maanden terug naar Nederland.

Ineens zit Roxy weer op de boerderij van haar ouders, die ze tien jaar niet heeft gezien. Toen ze achttien was is ze naar Amerika gevlucht en pas tegen het einde van het boek wordt duidelijk waarom precies. Het verhaal van Roxy wordt afgewisseld met fragmenten uit oude dagboeken van Arno, haar beste vriend van vroeger. Je kunt wel voorspellen dat het de bedoeling is dat die twee samen eindigen, maar de weg ernaartoe is bochtig en even word ik zelfs aan het twijfelen gebracht over de afloop.

Het is net alsof er een overbelaste browser in mijn hoofd zat met veel te veel openstaande websites. En nu heb ik ineens vijftig tabbladen weg kunnen klikken. Daar hoef ik geen energie meer in te steken.

Lisette Jonkman heeft een erg fijne schrijfstijl, met veel humor, knap gevonden vergelijkingen en overdreven situaties. Op sommige momenten stoor ik me wel aan gebeurtenissen die ik niet zo realistisch vind, maar het is toch vooral een leuk verhaal. Roxy is een verwend nest en een aantal keren wordt recht in haar gezicht gezegd dat ze zich niet zo moet aanstellen. Ze is ook ontzetten impulsief en daardoor doet ze domme dingen, maar het maakt haar ook grappig. Op de een of andere manier wekt ze mijn sympathie en ik hoop steeds dat het goed met haar afloopt, dat ze afkickt van de drugs en natuurlijk dat ze Arno voor zich weet te winnen… Of is die te lief voor haar? Verrassing is dat zij tegen het einde juist Arno weet te stimuleren om een belangrijke stap in zijn leven te nemen. De karakters in dit boek zijn niet zo plat als ze op het eerste gezicht lijken. Dat maakt Helemaal het einde tot een heerlijk boek. Dus die ene keer per jaar dat ik een chicklit lees, kies ik het liefst voor een boek van Lisette.

Lees jij weleens chicklits? Heb je ook een favoriete schrijver in dit genre?