Zowel voor de twitterleesclub als voor mijn leesclub in het echte leven staat Malva op de agenda. Schrijver Hagar Peeters heeft al een paar gedichtenbundels op haar naam staan. In deze roman zal dus vast ook wel wat poëzie doorsijpelen. Bovendien is de hoofdrol weggelegd voor de dochter van de beroemde dichter Pablo Neruda. Zij werd maar acht jaar oud, doordat ze een waterhoofd had. Tegenwoordig kan dat worden verholpen door het teveel aan hersenvocht via een drain af te voeren, maar in de jaren dertig was dat nog niet mogelijk.

Na haar dood komt Malva terecht in het hiernamaals, waar ze vrolijk ronddartelt met andere gehandicapte kinderen. Als ik-persoon vertelt ze aan de schrijver, Hagar, hoe ze zich daar vermaakt. Deze fantasieën spreken mij niet zo aan. De schrijver refereert continu aan allerlei literaire werken, wat ik soms wel leuk vind als ik het herken, maar ik vind het meestal maar hoogdravend. Dat geldt ook voor het woordgebruik:

Nog sla ik alles gade in de wanklank van mijn afwezigheid, in de oerschreeuw van mijn ontstentenis, door het hiaat van mijn adem en met het opiaat van mijn stem.

Dit is toch haast onleesbaar. Malva is alwetend en kijkt terug op haar leven op aarde en dat van haar (voor)ouders. Die stukken vind ik iets beter door te komen, maar geen enkele persoon wekt mijn sympathie en het blijft allemaal wat afstandelijk. Hagar Peeters heeft geput uit diverse bronnen, waaronder de herinneringen die Pablo Neruda zelf heeft opgeschreven. Daarin wordt Malva geen enkele keer genoemd. Hij heeft haar vanaf haar tweede jaar geen blik waardig gegund. Malva probeert dit te duiden en daartoe vertelt ze over een aantal andere ‘verwaarloosde kinderen van intelligente, creatieve en kunstzinnige vaders’.

Het lijkt erop dat Hagar Peeters heeft geworsteld om dit boek vol te schrijven, door de schaarse herinneringen aan Malva’s leven aan te vullen met van alles en nog wat. Ik had verwacht dat er veel uit Neruda’s gedichten zou worden geciteerd, maar dat gebeurt juist amper. Er zit geen duidelijke lijn in de herinneringen, waardoor ik het boek op elk moment wel weg kan leggen, want er wordt geen spanning opgebouwd. Als het niet voor de leesclubs was, had ik dit boek na een paar bladzijden al weggelegd. Uiteindelijk heb ik het bijna helemaal gelezen, maar het spreekt me echt niet aan.