Twee jaar geleden begon ik al eens in Vader, het eerste deel van de serie Mijn strijd. Ik strandde na 20 bladzijden, maar wel met het idee het later nog eens te proberen. Er zijn immers zoveel lezers die verslaafd zijn aan deze dikke autobiografische boeken. Met een vakantie in Noorwegen in het vooruitzicht leen ik het e-book van de bieb.
Karl Ove Knausgård schrijft over zichzelf in het heden en dan duikt hij zijn verleden in. In de jaren zeventig en tachtig groeide hij op in een gewoon Noors gezin. Halverwege het boek zegt hij zich amper iets te herinneren van zijn jeugd, maar rond een paar beelden weet hij toch heel uitgebreid te beschrijven hoe het toen was. Ik vind het iets te uitgebreid. Er gebeurt eigenlijk maar weinig. Ik heb niets tegen veel details, maar dan moet het wel mooi geschreven zijn of er moet spanning opgebouwd worden waardoor ik graag verder lees. Beide gebeurt niet, maar het leest wel soepel in de vertaling van Marianne Molenaar, dus ik zet maar door.
Als tiener doet Karl Ove ook geen gekke dingen. Net als andere jongens van zijn leeftijd gaat hij stiekem roken en alcohol drinken en probeert hij stoer over te komen. Wat wel opvalt is dat zijn ouders hem op zijn vijftiende al amper meer in de gaten houden. Zijn moeder ziet hij een heel schooljaar niet, behalve met Kerst, omdat ze in Bergen woont om te studeren. Zijn broer is ook het huis uit voor zijn studie. Zijn vader woont nog wel in het huis op het platteland, maar Karl Ove verblijft meestal in een huis dat van zijn overgrootmoeder is geweest, omdat dat veel dichter bij school is. Blijkbaar weet hij zich wel te redden, want het loopt niet uit de hand.
Op de helft van het boek springt het verhaal weer terug naar het heden. Het leven van Karl Ove blijkt niet over rozen te zijn gegaan. Hij worstelt met een roman. Meestal vind ik bespiegelingen op het schrijfproces totaal niet boeiend en dat is hier ook het geval. Eigenlijk kan die hele man me niet schelen. Ik vind hem een beetje een zeikerd. Hij is erg introvert, heeft geen vrienden, maar wel een vrouw en drie kinderen gekregen in een paar jaar tijd. Dat trekt hij eigenlijk helemaal niet. Waarom kiest hij daar dan toch voor?
Zoals je al merkt, valt dit boek me erg tegen. Ik blader nog wat door en lees een stuk over het overlijden van zijn vader. Dat is ook allemaal heel sneu gegaan, maar het verzandt al snel weer in eindeloze oninteressante details. Ik houd het voor gezien. Smaken verschillen en dit is niks voor mij. Op naar iets anders.
Lees waarom theetante, Joke (boekhappen), Anna, Erik en Marloes (bladzijde26) wel helemaal meegesleept werden door dit boek.
Lalagè leest 
Hahahaha, dit is voor het eerst dat ik van iemand lees die het niks vind. Altijd interessant om te zien hoe iets zo verschillend beleefd kan worden. Want ik vind het dus wel grandioos wat hij schrijft. Maar ik hou dan ook erg van de twijfelende, de wat zwaarder op de hand zijnde types.
De schrijver is mijn generatiegenoot en daar herken ik ook heel veel van. Ik ben juist onder de indruk van de vele details en dat er weinig gebeurt maar tegelijkertijd lijkt er heel veel vaart in te zitten. Jij hebt dat duidelijk heel anders ervaren. Goed om dat geluid ook eens te horen.
Als ik het goed onthouden heb, heb je ook al eens over een alcoholist geschreven dat je niet snapte waarom hij bleef drinken met vrouw en kind en later wel kon stoppen. Nu schrijf je dat je niet snapt dat hij vrouw en kinderen heeft terwijl hij denkt dat niet aan te kunnen. Ik snap dat heel erg goed. Het gaat alleen te ver om dat hier helemaal uit te gaan schrijven. Wie weet ontmoeten we elkaar een keer en dan heb ik het er graag met je over. :-)
LikeLike
Dat is ook wel wat kort door de bocht, want ik weet heus wel dat mensen onlogische dingen doen, maar bij zo’n soort boek hoop ik dan altijd dat duidelijk wordt hoe dat werkt in iemands hoofd. Dat is immers waarom ik literatuur zo interessant vind. Als het dan bij observaties blijft en ik kan me moeilijk inleven, dan vind ik dat jammer.
LikeLike
Oi, ik vrees dat ik me niet goed heb uitgedrukt. Ook de reden dat ik geen schrijver ben. En inderdaad kort door de bocht, daar heb ik nogal eens een handje van. Hmmm.
Een kleine poging nog en dit is natuurlijk vanuit hoe ik het leven ervaar.
Dat mensen onlogische dingen doen heeft juist niets te maken met het hoofd dus van daaruit kan het niet beschreven worden. Het enige dat beschreven kan worden is dát het gebeurt. En nog erger dat de persoon ziet dat het keer op keer op keer gebeurt terwijl dat logischer wijs niet de bedoeling is. Tegelijkertijd wordt dit dan ook weer heel snel vergeten. En met dit vergeten valt het niet te beschrijven want het is vergeten. Het is zoals het is. Zo gaat het leven weer verder waar alles om aandacht vraagt en dat wat niet te vatten is, weer snel vervliegt. En dit is precies wat deze schrijver beschrijft.
Zegt dit iets meer?
LikeLike
Ik bedoelde dat ik zelf kort door de bocht was ;)
Ik snap helemaal wat je hier omschrijft! En dan is het toch een kwestie van smaak of of een boek je raakt, doordat je misschien dingen herkent, of dat het je niks doet. Net zoals dat je een klik kunt hebben met mensen die je tegenkomt of niet. Dat heeft dat niet zozeer met de kwaliteit van het geschrevene te maken. Bij mijn vorige artikel was dat nog duidelijker: Murakami heeft een typische schrijfstijl die sommigen (zoals ik) geweldig vinden en anderen kunnen er niets mee.
LikeLike
Oooooh, zit ik me hier helemaal druk te maken of ik niet te hautaine overkom, hahahaha, bedoelde je het anders. Nou gelukkig maar.
Grappig ook de je Murakami noemt want dat is inderdaad een schrijver die mij verveelt. Dan is het wel duidelijk waar de verschillen tussen ons zitten. :-)
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Lalagè, ik vind “Mijn strijd” van Karl Ove Knausgard zeker niet het beste dat ik ooit heb gelezen, maar ik heb wel 36 dagen lang gefascineerd zitten lezen en als een schrijver dat voor elkaar krijgt, dan is dat een prestatie van formaat. Behalve een stuk over Hitler in deel 6 vond ik het nergens saai worden. Maar goed, zoals Niek al opmerkte, zoveel lezers, zoveel meningen. Groetjes, Erik
LikeGeliked door 1 persoon
Zo zie je maar dat smaken verschillen. Laat deze schrijver nu net er een zijn die ik graag heb ontdekt in m’n memorabele leesjaar 2016. Ik las toen ‘Liefde’ en dat vond ik toch erg knap en vooral oprecht verwoord. Mijn recensie daarover: https://regenboogbui.wordpress.com/2016/07/20/book-challenge-2016-update-n-7/ Intussen las ik ook een boek uit z’n nieuwe reeks: Herfst en dat vond ik dan weer heel wat minder. Een totaal andere schrijfstijl ook.
LikeGeliked door 2 people
In elke geval is het een boek dat discussie oproep! Dat blijkt wel uit de bovenstaande reacties. Ik ben zelfs nooit aan die Knausgardboeken begonnen. Het leek mij zo egotripperig en langdradig. Dus veel recht van spreken heb ik niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoor ook overal lof, het enige wat me wat tegenhoudt, is omdat het een vertaling is en ik lees liefst de originele taal eigenlijk. Daarom lees ik meestal alleen Nederlandstalige boeken. Harry Potter las ik in het Nederlands en nu begonnen in het Engels. Game of Thrones ligt ook klaar maar dan ook wel in het Nederlands.
Nu heb ik een beetje schrik gekregen om het boek te lezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Gewoon proberen, wie weet raak je ook verslaafd. Ik herken je weerstand tegen vertalingen, maar gelukkig zijn de meeste vertalingen van literaire werken wel goed.
LikeGeliked door 1 persoon
[…] gewoon eerlijk over mijn leeservaring. Dit gebeurde bijvoorbeeld bij een boek van Dan Brown, van Karl Ove Knausgård en bij de klassieker Zen and the art of motorcycle […]
LikeLike