Bar Moeyaert is een Vlaamse schrijver van proza en poëzie. Ik leen een heel dun boekje van hem uit de bibliotheek: Verzamel de liefde. Het staat vol met liefdesgedichten. Dan denk je misschien aan zoetgevooisde romantische rijmelarij, maar dit is anders. De meeste gedichten zijn vrij kort, met ultrakorte regels. Maar ze zijn niet allemaal schattig, soms is het ook rauw. Niet elk vers spreekt me aan, maar er zijn een paar mooie bij. Eentje wil ik graag met je delen.

Ochtend

Vanochtend was de wereld
weer erg goed begonnen
met blauwe lucht en hier en daar
een wolk van zelfgesponnen
suiker, en in haar schaduw
op de grond een koe, maar als
altijd hield ze het voor bekeken
toen ik onder haar door reed,
over haar heen, en hoorde
dat er vandaag geen doden
maar wel een paar gewonden
waren, en dat we mochten hopen
dat de hemel op zou klaren.

Ondertussen lees ik ook verder in een poëzietijdschrift, dat er meer uitziet als een boek (terwijl gedichtenbundels er qua formaat vaak een beetje uitzien als een tijdschrift). Medeblogger Jannie stuurde me een nummer van Het liegend konijn. Het is de ideale manier om kennis te maken met dichters. Ik was zelfs voor het eerst echt ontroerd door een gedicht. Het is geschreven door Ilona van Braam, die in hetzelfde jaar geboren is als ik. Dit was haar debuut als dichter. Als ze een eigen bundel publiceert, dan koop ik die!

Eerder las ik de jaarlijkse uitgave van de VSB poëzieprijs met de honderd beste gedichten van 2016. Opvallend is dat de bibliotheek regelmatig niets van een bepaalde dichter in huis heeft. Blijkbaar wordt poëzie erg weinig gelezen. Zelf vind ik het nog steeds lastig, maar soms vind ik zo’n mooi vers als hierboven en dan wil ik alleen maar verder zoeken naar meer van dat moois. Bloemlezingen helpen me bij die zoektocht.