Het leek stiller dan het was, het romandebuut van Eva Kelder, werd mijn lievelingsboek van het jaar 2014 en ik heb het wel een aantal keren als cadeautje gegeven. Ik keek dan ook enorm uit naar Eva’s tweede roman. Toch probeerde ik mijn verwachtingen niet al te hoog te maken, want stel dat het zou tegenvallen… dat kan haast niet anders na zo’n geniaal begin. Eindelijk lag Een charismatisch defect in de brievenbus.

Er staat weer een prachtige foto op de kaft, dus dat begint al goed. Het boek begint midden in een actie: hippies plegen eind jaren zestig een aanslag. Aanvoerder is Blake, een charismatische Amerikaan. April is ook mee, maar zij is meer een last, want ze is zwanger. Haar zware buik zit in de weg en ze moet overgeven. Alles gebeurt heel snel. Dan springt het verhaal terug naar de jeugd van April, die eigenlijk gewoon Anneke heet. Haar moeder is jong overleden en ze woont met haar vader en een paar broers. Haar vader kleineert haar. Geen wonder dat ze onder de indruk is van Blake, die weet wat hij wil. Ze gaat al gauw bij hem wonen in één of ander oud kraakpand en ziet haar familie niet meer.

In het eerste deel van dit boek moet ik wel flink puzzelen, want er worden veel tijdssprongen gemaakt. April is ook niet iemand die meteen sympathie opwekt. Niet dat Seije uit Het leek stiller dan het was de meest sympathieke, transparante persoon was, maar met haar kon ik makkelijker meeleven. April laat het allemaal maar gebeuren, daarin lijkt ze wel op Seije. Ze raakt zwanger van Blake en lijkt daar amper bij stil te staan. Ze blowen en drinken rustig door. Het is wel grappig om te bedenken dat Eva haar eigen ervaringen met haar zwangerschap en als kersverse moeder heeft verwerkt in dit boek.

Na 150 van de 250 bladzijden begint er een tweede deel, waarin Aprils zoon volwassen is. Ik vind het interessant om te lezen wat er van ze geworden is. Er volgt nog een tijdssprong die gemarkeerd wordt door deel III. Deze structuur vind ik fijner dan de tijdssprongen van eerder. Er zijn wel een paar terugblikken, die bepaalde zaken van toen verklaren. Veertig jaar later is April nog steeds niet heel sympathiek, maar ik heb met haar te doen. Net als in haar jeugd is ze graag alleen, maar mist ze echte liefde. Dit is een knappe psychologische roman waarover je goed na zou kunnen praten met een leesclub. Het leest heel vlot, maar zet me ook aan het denken. Bovendien houd ik van Eva’s schrijfstijl, met knap gevonden metaforen en woorden waarvan ik denk: oja, zo heet dat. Dit boek maakt lang niet zo’n indruk als haar eerste, maar het is zeker geslaagd. Op naar nummer drie…

Met dank aan uitgeverij Meulenhoff voor het recensie-exemplaar.