De eerste gedichten in Ademhalen onder de maan vind ik zo leuk dat ik erg blij ben dat ik deze bundel uit de bieb heb gehaald. Het tweede vers gaat over de wasstraat en even verderop kijkt de verteller uit het raam naar een mooi meisje aan de overkant. Veel gedichten gaan over alledaagse thema’s, zoals het blauwe bord op Utrecht centraal. Dat gedicht schreef Ingmar Heytze toen dat bord werd vervangen door digitale schermen. Ik vind het prachtig als een dichter het alledaagse in mooie woorden weet te vatten, zoals in deze regels uit een gedicht over vroeger:

Nergens netwerk. Geen bereik. Toch, bijna geruisloos,
smoezend achter dichte deuren, vond iedereen elkaar.

Maar ook zwaardere thema’s komen aan bod, zoals in de ontroerende gedichten over gestorven kindjes:

Je bent gaan slapen bij het eerste licht.
Dat mocht. Het was tenslotte je verjaardag

Er zijn ook verzen bij waar ik weinig van begrijp. Maar dat geeft niet, er zitten genoeg pareltjes en grapjes tussen. Een paar gedichten spelen zich af in een psychiatrische instelling, zoals het laatste:

(…) Met verre ogen
langs de paviljoenen struinen, praten over kevers
en de straling in mijn bloed, als enige ter wereld
begrijpen dat alle bomen antennes zijn
en de blaadjes microfoons.

Ik heb genoten van deze bundel en zal vast nog eens iets van deze dichter lezen, want hij heeft al vele boeken op zijn naam staan.

Lees ook wat Jannie over dit boek schreef en kijk naar Ingmar Heytze in De Nachtzoen.