Ik kan mij de Nederlandse-literatuurlessen van mevrouw Samson nog goed herinneren. In de onderbouw van het gymnasium maakten we af en toe een boekverslag en in de vierde klas begon het echte werk. Het begon met het ontstaan van het Nederlands en Hebban olla vogala… We kregen een lamme arm van het aantekeningen maken, want met alleen wat er in het boek stond kon je de proefwerken niet halen. Met de hele klas lazen we Karel ende Elegast. Ik genoot van Beatrijs en worstelde me door Baeto van P.C. Hooft, waar geen nieuw-Nederlandse vertaling naast stond. Daarna volgden nog vele klassieken, waarover onze lerares met verve vertelde. Maar heeft wat ik op school leerde invloed gehad op wat ik nu lees? Dat vraagt Hendrik-Jan ons deze week in het kader van #50books.

Ik hield als kind ontzettend van boeken en las erg veel. Ik vond het dan ook geen probleem om voor school ook te moeten lezen, al waren sommige verplichte boeken geen succes. Before she met me van Julian Barnes ging over een slecht huwelijk en was totaal ongeschikt voor leerlingen van een jaar of zestien. Ik vond het een vreselijk boek. Ook Gerard Reve vond ik verschrikkelijk. Ik heb een hele zomer gedaan over Jane Eyre, in het Engels, terwijl ik daarvoor nog maar weinig Engels had gelezen. Het heeft me geholpen om door te zetten in het Engels te lezen, maar het lezen werd er niet leuker op.

In het examenjaar moest ik zowel voor Nederlands als voor Engels vijftien boeken lezen voor de mondelinge examens. Ik had mijn lijsten zorgvuldig samengesteld met boeken uit elk decennium van de twintigste eeuw. Ik las en herlas. I know why the caged bird sings van Maya Angelou was prachtig, maar als je het in drie dagen moet lezen is het ineens niet zo geweldig meer. Ik kon niet meer genieten van romans, want ik controleerde continu hoeveel bladzijden ik nog moest. Ik haalde uiteindelijk voor beide mondelinge examens een 6,5, terwijl ik alles gelezen had. Ik wist wel dat literatuur analyseren niet mijn sterkste punt was, want ondanks dat ik de lessen graag volgde, haalde ik nooit hoge cijfers voor de proefwerken. Maar die tweemaal 6,5 vond ik wel een karige beloning voor het vele werk. En mijn leesplezier was weg…

Gedurende mijn studie heb ik ruim vijf jaar amper fictie aangeraakt. Ik was het helemaal zat. Pas toen ik geen studieboeken meer hoefde te lezen, tijdens mijn afstudeerstage, betrapte ik mezelf erop dat ik boeken kocht op het station om in de trein te lezen. Na jaren werd ik weer lid van de bibliotheek. Binnen korte tijd zat ik weer op een gemiddelde van een boek per week. Vanwege deze ervaring vind ik het goed dat leerlingen van nu minder verplicht hoeven te lezen. Een enthousiaste literatuurdocent zoals mevrouw Samson is genoeg om de liefde voor literatuur mee te krijgen. Misschien komt het wel door haar dat ik af en toe een klassieker lees, naast al het moois dat er nu wordt geschreven.